Concert in Turijn

Gisteren heeft Monique al weer haar twaalfde gezamenlijke optreden gehad met Isa, een sopraan uit ons dorp. Voor de gelegenheid speelde ook Pier mee, een fantastische muzikant, die er altijd iets bijzonders van weet te maken op zijn klarinet. Het optreden was in een prachtige villa, gelegen in een park, midden in Turijn.  Villa Tesoriera, vrij vertaald 'villa de  penningmeester'.  De villa stamt uit 1715 en heeft lang dienst gedaan als zetel voor de penningmeesters van het koningshuis van de Savoye. Tegenwoordig doet de villa dienst als muziek bibliotheek, maar hierin worden ook geregeld concerten georganiseerd. Zo’n optreden levert jammer genoeg niet al teveel geld op, maar dat neemt niet weg dat het wel erg bijzonder is om op dit soort fantastische locaties te mogen spelen. We waren ruim voor het concert aanwezig, waardoor alles nog een keer samen doorgespeeld kon worden.

Eigenlijk was iedereen heel ontspannen. Wanneer het uur u dan nadert, dan wordt dat toch anders. Je moet je dan echt even concentreren.  Dat zul je dan net zien; op zo’n moment komt er een 'mannetje' binnen die de boel komt verstoren. In dit geval de organisator van het concert, iemand die beter zou moeten weten dus. Een mannetje, het best te beschrijven als een Italiaanse man (geen onbelangrijk detail) die vindt dat hij een bepaalde kunstzinnigheid moet uitstralen, maar ook de nodige  autoriteit. Dat liep in ieder geval niet zo lekker, waardoor ook het begin van het concert wat chaotisch verliep. Gelukkig was het leed na een half nummer al weer vergeten en verliep het concert verder helemaal super, ook al was de zangeres niet helemaal goed bij stem. Al met al weer een erg leuke ervaring. 

Vergrijzing

Dit jaar waren we met Kerst "gewoon" in Italië. Dat was voor de eerste keer, want in de voorgaande jaren zijn we in de winter nog naar Nederland gegaan om bij te klussen. Vorig jaar zijn we de winter voor het eerst in Italië gebleven, maar hebben we Kerst en Oud en Nieuw doorgebracht met de familie in Nederland. Monique voelde nu sterk de behoefte om dit jaar met Kerst thuis te zijn Het hele jaar door speelt ze het orgel in de kerk, maar  tot nu toe was ze er op het moment suprême steeds niet bij. Daarbij komt dat zij dit jaar de koorleden enthousiast heeft weten te maken om koorrepetities te houden en dan is het natuurlijk helemaal leuk om met Kerst het resultaat van hun inspanningen te laten horen. Buiten het houden van repetities is Monique erin geslaagd om veel nieuwe en vooral jongere koorleden aan te trekken bij het koor. Dat was ook wel nodig want het koor had sterk te leiden onder vergrijzing. Dat geldt trouwens niet alleen voor het koor, dat gaat ook op voor ons dorp Murazzano en meer concreet onze directe buren. De jongeren trekken weg uit het dorp naar de grote steden en dan met name Turijn. Wat overblijft zijn de vele kleine boeren bedrijven, gerund door stokoude boertjes, zonder kinderen die het bedrijf willen over nemen. De gemiddelde leeftijd van onze buren ligt zo rond de 75 jaar en je vraagt af hoe dat verder gaat. Hebben we over een jaar of tien gewoon bijna geen buren meer en alleen nog maar leegstaande boerderijen? Ik kan mij voorstellen dat dit in andere regio’s van Italië een nog groter probleem is.  

Op nieuwjaarsdag heeft Monique in het Santuario van Murazzano een nieuwjaarsconcert gegeven. Zij speelt de piano en begeleidt een sopraan uit het dorp met wie ze intussen al meerder optredens heeft gehad. De kerk zat bijna helemaal vol en na het concert was er een borrel en een hapje, georganiseerd door de gemeente. Het is erg leuk om op deze manier een bijdrage te leveren aan het dorp en helemaal om zo te beginnen aan het nieuwe jaar.

Dit was al weer ons zesde seizoen als trotse uitbaters van onze bed & breakfast. Zelf hebben we het gevoel alsof we pas zeg twee jaar bezig zijn. Nog steeds zoekend naar wat beter kan, maar ook naar leuke adresjes. We hebben intussen dusdanig veel contacten in de regio, dat we bijna  elke vakantiewens kunnen vervullen. Een aantal maanden geleden werden we benaderd door Morgan Belgium.  

Hoe ze ons gevonden hadden weten we niet, maar daar was men dan. Begin september wilden zij een rally organiseren van vier dagen in Noord Italië,  waaraan zeventig auto's zouden moeten gaan deelnemen. De eerste dag starten de deelnemers in Monaco en eindigt men in Portrofino, dat kan slechter zullen we maar zeggen. Voor deze eerste dag zochten zij nog een geschikte lunch locatie en de vraag was natuurlijk of wij nog iets wisten.Toevallig wisten wij inderdaad wel iets.

We hebben een locatie geregeld op een prachtige plek, bij het plaatsje Torresina. Een locatie midden in het bos, gerund door een organisatie, het Appuntamento nei Boschi, welke volledig bestaat uit vrijwilligers. Ieder jaar organiseren zij op dezelfde plek in het bos een feestweek, waar duizenden mensen op af komen en wij dus ook (samen met onze gasten).

Naast de locatie hebben we ook meteen wat muziek geregeld. Echte Piëmontese muziek, gespeeld door Gino en z'n mannen uit ons dorp. Buiten de locatie en de muziek kenden wij ook een Belgische wijnboer, Le Cecche uit Diano d'Alba, welke ongeveer tien jaar geleden was begonnen met het maken van zijn eigen wijnen en daar intussen al zeer verdienstelijk in is. Zo hebben we iedereen met elkaar in contact gebracht en vandaag was het dan zover.

 Het weer was prachtig en de mensen van het Appuntamento hadden alles keurig voorbereid. Ze vonden het zo leuk dat dit evenement bij hen plaats vond, dat ze er in grote getale aanwezig waren. Als je er dan toch met z'n allen bent, dan kun je net zo goed ook meteen met z'n allen samen eten niet waar. Natuurlijk ook met een wijntje.

Het is intussen al weer vijf jaar geleden dat we in het diepe zijn gesprongen en zijn vertrokken naar Italië. Veel mensen dachten dat we een grapje maakten, toen we onze plannen bekent maakten en nog meer mensen dachten dat het er uiteindelijk waarschijnlijk toch niet van zou komen, maar niets is minder waar. Langzaam maar zeker hebben we ons leventje hier vorm kunnen geven en we kunnen niet anders dan concluderen dan dat we hier erg gelukkig zijn.  Met name het afgelopen jaar hebben wij met volle teugen genoten van het goede leven hier, de rust, de ruimte en natuurlijk het samen zijn.

We realiseren ons maar al te goed dat we dit niet volledig op eigen kracht hadden kunnen doen. Buiten de sceptici zijn er ook genoeg mensen geweest die ons vanaf het eerste uur, op verschillende wijzen hebben ondersteund. Graag willen we in deze één iemand specifiek benoemen, Jacob Nielen. Vanaf het begin waren Jacob en zijn vrouw Karin deelgenoot van ons avontuur. Gedeeltelijk omdat zij zelf ook graag zoiets zouden willen ondernemen, maar vooral

omdat zij ons het beste toewensten.

Selfie 2010

In 2010  kwam Jacob naar onze casa om mee te helpen met het afmaken van ons eigen appartement, maar al na een paar dagen moest hij noodgedwongen naar huis, hij voelde zich beroert, zowel mentaal als lichamelijk. Eenmaal thuis en een paar onderzoekjes verder werd duidelijk dat Jacob aan kanker leed.  De strijd die hij vervolgens is aangegaan met deze verschrikkelijke ziekte is met geen pen te beschrijven. Het contrast met je eigen leven is dan heel groot en tegelijkertijd gaat alles ook ‘gewoon’ door, waardoor het bijna onwerkelijk is. Jammer genoeg kun je uiteindelijk erg weinig doen om te helpen en de afstand maakt het er ook niet makkelijker op.

In 2012 leek het erop dat Jacob de ziekte had overwonnen. Dat moest gevierd worden met een bezoekje aan onze casa, waar de ellende was begonnen. Jammer genoeg ging het weer fout en werd Jacob gedwongen om de strijd met de kanker opnieuw aan te gaan. Wat hij ook deed, met een ongelofelijke drive, ondanks alle ellende. Toen in 2013 ook bij Karin kanker werd geconstateerd stond de wereld voor hen natuurlijk helemaal op zijn kop. Het maakte maar weer duidelijk dat het niet altijd op gaat dat ‘Good things happen to good people’, verre van zelfs.

We hebben de afgelopen jaren van veel mensen te horen gekregen dat ze ons Italië avontuur moedig vonden. Zelf ervaren wij dat niet zo. Waar wij bewondering voor hebben zijn mensen als Karin en Jacob, die ondanks hun pijn en ellende toch de kracht kunnen opbrengen om te blijven vechten en het zelfs in die situatie nog kunnen opbrengen om aan anderen te denken. Wij zijn er allerminst van overtuigd dat wij zelf hiertoe in staat zouden zijn.

Wij zijn Karin en Jacob dankbaar voor hun onvoorwaardelijke steun. Zij zijn voor ons een bron van inspiratie, zowel hoe zij samen met elkaar in het leven staan als hoe zij omgaan met tegenslagen. Zij zullen altijd, in welke vorm dan ook, deelgenoot zijn van ons Italië avontuur en ons leven. 

Optimaal gebruik maken van de mogelijkheden

We wonen intussen al weer vijf jaar in Italië, toch hebben wij van Italië minder gezien dan de meeste van onze gasten. Nu we ook de winters in Italië zullen zijn, willen we daar iets aan gaan doen. Dat begint ermee dat we gebruik maken van de mogelijkheden die onze eigen streek biedt. We wonen centraal tussen Genua en Turijn, de wijngebieden van de Barolo en de Dolcetto,  het strand met palmbomen, maar ook het hooggebergte. Op deze uitlopers van de Alpen (Prato Nevoso) kunnen we gewoon skiën, hoe cool is dat?

We waren het eigenlijk al een paar jaar van plan, maar om de een of andere reden kwam het er gewoon niet van. Gisteren was het dan eindelijk zover. Natuurlijk hebben we eerst een les genomen, een uurtje om te beginnen. Eerst maar even kijken of het bevalt niet waar? Het begint ermee dat we schoenen en ski's moesten gaan huren en vervolgens lopen naar de piste. Dat was trouwens al de eerste uitdaging van de dag. Wat loopt dat ongemakkelijk, überhaupt zitten die schoenen bijzonder ongemakkelijk. De ski instructeur was keurig op tijd en ook zijn Engels leek redelijk. De eerste oefeningen gingen eigenlijk best aardig en met name Hermando voelde zich best vertrouwd op die latten. Na nog wat meer oefeningen, kreeg Hermando de instructie om beneden bij de liften maar even een skipas aan te schaffen, want hij was wel klaar voor het "matras". Noem het een vorm van enthousiasme, zelfoverschatting of gewoon dommigheid, maar Hermando stapte gewoon meteen de lift in de berg op. Ook een kunst op zich trouwens, zo'n lift instappen. Monique en de instructeur vroegen zich intussen af waar hij bleef, dus toch maar even bellen. Hun vermoeden werd toen snel bewaarheid, die kneus zat inderdaad in de lift naar boven in plaats van het kleine liftje naast het instructieveld (in de volksmond blijkbaar het "matras" genaamd). Monique en de instructeur keken elkaar aan. Monique enigszins verbaasd, maar de instructeur toch enigszins in paniek. Zijn opdracht was blijkbaar niet helemaal goed over gekomen. Misschien toch nog iets meer werken aan z'n Engels? Monique gaf hem toen de suggestie om er er dan maar even achteraan te gaan? De les van Hermando werd vervolgens op de berg voortgezet en ze zijn samen naar beneden geskied. Zo zie je maar, het kan echt, met één lesje de berg af. Beter van niet, maar het ging goed. Later deze week maar weer een keer naar het strand, lekker met een drankje in de zon, onder een palmboom. Dat is in ieder geval een stuk veiliger.

Dicht bij de natuur 2

Het verhaal was dus dat we een late winter zouden krijgen, omdat we en maan achter lopen. Welnu, het is deze nacht gaan sneeuwen, dus zoveel voor een late winter. Het blijft nog steeds wel leuk natuurlijk.

Dicht bij de natuur

De mensen in onze streek leven nog erg dicht bij de natuur. Zo wordt bij alles rekening gehouden met de stand van de maan.

Wat is het beste moment om te snoeien, te zaaien, de wijn te bottelen of zelfs om je haren te knippen? Of dit ook werkelijk zo is weten we niet, maar eigenlijk maakt dat ook helemaal niet uit. Het idee staat ons wel aan. Het verhaal was nu dat we een late winter gaan krijgen, omdat we een maan achter lopen. Ook dat klinkt ons als muziek in de oren. Jammer genoeg geven de weersvoorspellingen voor de komende week sneeuw aan. We gaan zien wie er gelijk heeft.

Kinder speelweken

Al een jaar of drie werk ik zomers mee aan de l’estate Ragazzi, oftewel de kinder zomervakantie spelen. Hier in Murazzano worden die georganiseerd door een gepensioneerde schooljuf met hulp van haar dochter en een groepje vrijwilligers waaronder dus ik. Het programma bestaat uit diverse leuke en minder leuke activiteiten en goed georganiseerde en minder goed georganiseerde activiteiten. Dit jaar vond de eerste week plaats in de scuola media (middelbare school), alwaar diverse activiteiten waren opgezet. Er kon worden gekleid, deuren geschilderd en er werden doosjes versierd, die daarna gevuld met potpourri verkocht zouden worden. Mij was dit jaar gevraagd om met kleine groepjes te zingen. Zoals gewoonlijk was er weinig tot geen idee/structuur, niemand wist eigenlijk goed wat de bedoeling was dus succes verzekerd, die eerste dag. De tweede dag ging het iets beter. Na de pauze hebben we met alle kinderen samen gezongen, wat duidelijk  een beter idee was, dan de kleine groepjes. Dit hebben we de rest van de week volgehouden en het leuke was, dat de kinderen bij binnenkomst al vroegen of we weer gingen zingen. Chaos lijkt een onderdeel van de cultuur in Italië, maar ook zingen. Er is een groot verschil tussen het niveau van de kinderen hier en de kinderen in Nederland. Vanaf dag 1 heb ik al heel eenvoudig tweestemmig gezongen met de kinderen. Erg leuk! Qua repertoire heb ik diverse liedjes gezongen uit diverse landen met voor mij als hoogtepunt ‘hoofd, schouders, knie en teen’. (zie filmpje). Erg leuk, om 25 Italiaanse kinderen een Nederlands liedje te horen (en zien) zingen!

De tweede week zal in augustus plaatsvinden. Ik heb er nu alweer zin in!

Onze eerste zangweek!

Afgelopen week was het eindelijk zover; onze eerste zangweek was een feit! Muziek maken is gewoon geweldig en vanuit mijn achtergrond als muziekdocent en koordirigent is het niet onlogisch, dat ik daar ook hier in Italië iets mee zou doen. In de afgelopen jaren speelde ik al orgel in de kerk, zong ik bij een koor en gaf ik hier en daar wat pianoles. Het organiseren van een zangweek stond nog op mijn wensenlijstje en afgelopen week was het dus eindelijk zover.

Een klein clubje van mijn oude smartlappenkoor in Almere kwamen een klein weekje zingen. Maandag na het ontbijt stond de eerste workshop op het programma en dat was voor alle partijen toch even spannend. Hoe bevalt het repertoire en hoe gaat het zingen met zo’n klein groepje. De zenuwen waren echter voor niks geweest, want het zingen ging fantastisch en over het repertoire was ook iedereen tevreden. We hebben in totaal vijf workshops gehouden en zijn erin geslaagd hierin tien meerstemmige nummers in te studeren, echt super. Vrijdagochtend hebben we de laatste repetitie gehouden in één van de mooiste kerken van Murazzano, het Sanctuario. In die prachtige ambiance hebben we nog één keer alles doorgezongen en dat klonk werkelijk geweldig. Een week met veel zang, maar ook, hoe kan het anders wanneer je in Italië bent, een week met heerlijk eten en drinken. Een week waarin men buiten het zingen ook kon genieten van al het moois wat onze omgeving te bieden heeft. Het was een geweldige week!

In oktober hebben we de volgende zangweek op het programma staan. Meer informatie hierover is te vinden op: http://www.casavabene.com/mediapool/52/523113/data/2013_Zangweek.doc

Leuke mensen, maar niet te begrijpen…

Het is alweer 4 jaar geleden dat ik ben begonnen met zingen bij het Corale Due Torri in St. Michèle Mondovì. Een kwalitatief goed koor, een goede dirigent en ook nog eens een leuke groep mensen bij elkaar. Tot zover geweldig, maar het is niet allemaal hosanna . Het blijft wonderlijk om de verschillen te zien tussen een Nederlands koor en een Italiaans koor. Een gemiddels Nederlands koor repeteert van half 8 tot half 10 en heeft dan om half 9 een kwartiertje pauze. De dirigent is ruim op tijd aanwezig om zich voor te bereiden en de repetitie start en stopt (over het  algemeen) stipt op tijd. De koorleden zijn dan ook allen vóór het begin van de repetitie aanwezig waardoor er op tijd gestart kan worden en de dirigent heeft over het algemeen een repetitie plan.   Hier dus niet!

De repetitie is hier van 9 tot 11 uur in de avond! De dirigent is eigenlijk nooit voor kwart over 9 aanwezig en er zijn ook koorleden die vrolijk en zonder schaamte om half 10 of nog later aankomen zetten. De dirigente begint altijd eerst met allerlei mededelingen zonder volgorde, zonder logisch verhaal en al helemaal zonder enige conclusies. Het liefst praat dan ook iedereen door elkaar over de desbetreffende zaak mee, totdat de dirigente het circus zwaar geïrriteerd afsluit. Als ze hiermee klaar is, is het vaak rond half 10 - kwart voor 10 en kan de repetitie beginnen met inzingen. Dit kan ook rustig een half uur duren waardoor we soms voor 10 uur nog geen lied gezongen hebben. Het mooie is, dat veel koorleden zich hier ook aan ergeren, maar ook weer niet de noodzaak voelen hier iets mee te doen. Daar komt nog bij dat men hier nogal op kijkt naar de dirigent, is een soort hooggeplaatst wezen waartegen je dat niet zegt. Hier manifesteerd zich het cultuurverschil, waarbij ik wel mijn zegje doe. Het gekke is de dirigent is er blij mee en de koorleden ook. Iedereen happy, maar het blijft wonderlijk!

Vanavond mag ik weer J, Monique

Niet alleen een warmer klimaat

Toen we nog bezig waren met de voorbereidingen van ons Italië avontuur hadden we al summier kennis gemaakt met de Italianen en onze eerste indrukken waren erg positief. We vonden ze erg open en vriendelijk overkomen en dat heeft er zeker toe bijgedragen dat we de stap ook daadwerkelijk hebben genomen. Natuurlijk zijn ook hier in Italië vervelende mensen, maar onze ervaringen tot nu toe zijn erg prettig. Niet alleen het klimaat is warmer, ook de mensen zijn warmer. Dat was heel tastbaar in de vele berichten die Monique kreeg vanuit Italië, na het overlijden van haar moeder. Een bericht als: ‘Jouw bericht heeft mijn hart doen bevriezen, ik hoop dat het jouwe niet zoveel hoeft te lijden’. Poëtisch en wellicht wat theatraal, maar bijzonder en erg fijn!

Concert in Murazzano

 Een ex-collega van Monique wilde deze zomer, samen met haar gezin een weekje bij ons doorbrengen. Monique en Petra kennen elkaar al vanaf de tijd dat ze samen op het conservatorium zaten en het leek haar wel een leuk idee om in die week samen iets uit te voeren.

Het idee werd steeds concreter en afgelopen week was het dan echt zover. Het concert werd al maanden vermeld op de affiches van de gemeente Murazzano, samen  met alle evenementen, dus er was geen weg meer terug. Het organiseren van het hele evenement was redelijk soepeltjes verlopen en de gemeente verleende ook alle medewerking. Grote vraag was echter alleen nog of het een succes zou worden, zowel qua uitvoering als opkomst van publiek. Na een paar dagen samen te hebben geoefend was het vertrouwen dusdanig gegroeid dat beiden ook echt















zin hadden gekregen in het optreden. Vrijdag 24 augustus, in de kerk van de Madonna d'Hal, om 21.00 uur moest het dan echt gaan gebeuren. Een schitterende kerk (eigendom van de gemeente) met een geweldige akoestiek. De koorleden waren allemaal ruim op tijd komen opdagen, dat is wel eens anders, de piano stond op de juiste plek en de hapjes en de drankjes voor de koorleden (voor na het optreden) stonden klaar in het Palazzo Tovegni.Het publiek kwam gelukkig in grote getale opdagen waardoor de kerk praktisch vol zat. Na een welkomspraatje van één van de raadsleden van de gemeente, beet het koor de spits af. Helemaal super, want men zong echt goed. Toen moest Monique plaats nemen achter de piano om Petra te begeleiden. Petra heeft vier nummers gezongen en men vond het prachtig! Het applaus was lang, luid en terecht. Daarna was het weer de beurt aan het koor.















 Het concert is geweldig verlopen en eenmaal buiten werd Monique door velen aangesproken. Het is leuk dat we op deze wijze weer iets anders hebben kunnen brengen aan het dorp. Na het optreden werd er, onder begeleiding van een hapje en een drankje (geschonken door de gemeente), nog geruime tijd nageklets en natuurlijk werd er nog wat gezongen in het Palazzo Tovegni.

Onderdeel uitmaken van het dorp

We (vooral Monique) hebben ons dit jaar ingezet voor de ProLoco (het toeristenbureau) van Murazzano. Er kwam een nieuwe voorzitter ('presidente') en hij wilde graag wat input krijgen vanuit het dorp. Ideeën over de toekomst, hoe de boel te organiseren en op elkaar af te stemmen of concrete voorstellen voor evenementen. We kwamen daar op de afgesproken tijd en met een lijstje met verschillende punten c.q. voorstellen, beiden erg on-Italiaans. Het verloop van de bijeenkomst was wel erg Italiaans; druk en chaotisch. Zo volgden nog twee avonden, maar uiteindelijk kwam er gelukkig nog wel iets constructiefs uit. Het is leuk dat we op deze wijze een positieve bijdrage kunnen leveren aan het dorp. Uiteindelijk hebben we er zelf natuurlijk ook baad bij dat er leuke evenementen worden georganiseerd, zowel voor onszelf als voor onze gasten.

Wijnproeverij

We hebben in de afgelopen drie jaar gezocht naar adressen waar zowel wij als onze gasten terecht kunnen om nog beter kennis te maken met onze streek en vooral om nog meer te genieten van wat deze streek te bieden heeft. Het gaat daarbij om uiteenlopende zaken als een Grappa distilleerder, een geitenboerderij waar men zelf de geiten mag melken en kaas kan maken, kookworkshops, maneges, diverse fantastische restaurants en natuurlijk wijnhuizen. We hebben intussen al aardig wat research gedaan. Dat is een mooi woord voor; we hebben al aardig wat lopen tanken in de naam van het vergaren van kennis. We hebben een reeks bekende wijnhuizen (zoals benoemd in de verschillende wijngidsen) bezocht, maar vooral ook veel plaatselijke, nog onbekende wijnboeren bezocht. We kunnen onszelf geen wijnkenners noemen, maar we herkennen intussen al wel de verschillen en we zijn in staat om voor elke gast een passend wijnhuis te kiezen. Zelf houden we erg van een wat zware rode wijn. We hebben echter niet het geld over voor een goede Barolo en hebben al helemaal niet het geduld om een dergelijke fles nog een paar jaar te laten liggen. Een goede prijs - kwaliteit verhouding, daar gaan wij voor en dat spreekt ook veel van onze gasten wel aan. We hebben dit gevonden bij onze huisleverancier, wijnhuis La Bruna in Dogliani, waar we ook al een aantal jaren helpen bij het druiven plukken. De locatie is super. Niet in een deftig proeflokaal, maar aan een lange tafel in de buiten keuken, uitkijkend over de wijnvelden. De sfeer is geweldig, helemaal tegen het einde van de proeverij. Men neemt over het algemeen dan ook graag een aantal doosjes mee naar huis. Wanneer men weer in Nederland is kan men sinds vorig jaar ook daar deze wijn kopen bij wijnhandel La Vigne. Kijk voor meer informatie op www.wijnkoperij-lavigne.nl

Italië en chauvinisme

Nederlanders zijn in mijn ogen niet echt te omschrijven als chauvinistisch, behalve natuurlijk wanneer het om voetbal gaat. Dat vertaalt zich niet alleen in een grenzeloos vertrouwen dat onze jongens de besten zijn, maar ook in een eigenaardige behoefte om onszelf uit te dossen in de meest bizarre outfits. Eén groot feest, als we winnen natuurlijk, maar wanneer we verliezen ziet het er wel erg treurig uit. De Ieren doen het anders; ook zij gaan uitgelaten naar een wedstrijd van hun nationale team, maar in tegenstelling tot Nederlanders verwachten zij geen grote overwinningen en in hun outfit beperken zij zich tot slechts een voetbalshirtje. De Italianen zijn in die zin net als de Ieren, alleen zijn ze een stuk minder uitgelaten. Gisteravond heeft men in het dorp een groot scherm opgehangen en hebben we gezamenlijk gekeken naar de wedstrijd. De sfeer was prima, maar zeker geen uitgelaten toestanden. Het eerste half uur kregen we maar een deel van de wedstrijd mee. Doordat het nog te licht was buiten was het beeld niet duidelijk genoeg te projecteren op het scherm. Het verlies kwam uiteindelijk niet geheel onverwachts, dus de teleurstelling was ook niet al te groot. Men was al verder gekomen dan iemand van te voren had gehoopt. Verliezen met 4-0 in de finale van de Spanjaarden was echter weer wat overdreven. Chauvinisme zien we in Italië wanneer het gaat om het verkopen van producten. Men benoemd graag dat het product is geproduceerd is in Italië. Geproduceerd in Italië en dus goed! Dit kun je verder moeiteloos doorvoeren naar de regio's en zelfs naar de individuele dorpen. De kazen uit onze regio zijn de besten, maar de kaas uit ons dorp is werkelijk het aller beste. Dat heeft ook wel wat. Je mag best een beetje trots zijn op wat je voortbrengt.

Leven met de natuur

De afgelopen weken hebben we geweldig weer gehad. De lente was al in volle hevigheid losgebarsten. Een aantal fruitbomen hebben hun bloesems zelfs al verloren. Een paar dagen geleden gaf onze buurvrouw (83) aan dat het nog zou gaan sneeuwen, want de wind kwam uit het noorden en ze voelde dat er sneeuw in de lucht zat. De weersverwachting gaf inderdaad aan dat het allemaal iets minder zou gaan worden, met hier en daar een verdwaalde regenbui, maar sneeuw? We waren op z'n minst gezegd nogal sceptisch, al weet je het natuurlijk nooit, het is immers pas begin april.

Vanmorgen werden we wakker en twee keer raden; het sneeuwde, en niet z'n beetje ook (foto 1). Het werd echter snel warmer en tegen 12 uur in de middag was een groot deel al weer gesmolten (foto 2) en tegen 2 uur was bijna alles weg. Het is intussen duidelijk dat het kan spoken hier op onze heuvel (700 meter hoogte). Het zal nog wel een aantal jaren duren voordat ook wij dusdanig in de natuur leven dat wij deze kunnen lezen.

The Italian way

Het blijft prachtig om te zien met welk gevoel voor drama Italianen acteren. Vorige week is onze buurvrouw Maria (81) opgenomen in het ziekenhuis, om te worden geopereerd aan haar heup. Ze kwam bijna het huis niet meer uit en ging dus ook niet meer naar de markt, nou dan wist je dat het niet best was. Maria wilde absoluut niet naar het ziekenhuis, het arme ding was als de dood, dus het heeft ruim twee jaar geduurd voordat onze buurman, de rest van de familie en wij haar zo ver kregen om nu dan toch maar te gaan. De laatste dagen voor haar opname moest er nog steeds flink op Maria worden ingepraat, want iedereen was er bang voor dat ze op het laatste moment toch weer de hakken in het zand zou zetten. Wat een theater gaf dat. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen begint de volgende scene. Er mocht 24 uur per dag iemand bij haar blijven. De vraag is dan niet of dat ook nodig is, maar meer dat je het niet kunt maken naar elkaar toe (familie) om het niet te doen. Dit offer wordt dan ook weer door allen met het nodige gevoel voor drama gebracht. Natuurlijk vindt een ieder van zichzelf dat zijn of haar offer net iets groter was dan van die van de anderen. Ook Italianen zijn net mensen. Wij aanschouwen dat alles met hier en daar enige verbazing, maar genieten er ook van. Het heeft toch ook wel wat. Het is hier en daar wat over de top, maar er gaat toch ook wel heel veel passie en warmte vanuit. Wij Nederlanders zijn ook wel heel erg nuchter. De gulden midden weg zou mooi zijn. Als het goed is komt Maria over een paar dagen weer thuis en kunnen we de schat binnenkort weer tegen komen op de markt in Murazzano.

Voor de tweede keer druiven plukken

Ook dit jaar wilden we weer druiven gaan plukken. Het betaald niet geweldig, maar het is altijd nog meer dan wanneer we niets zouden doen. Het gaat ons ook niet om het geld, maar we vinden dat het een beetje hoort bij ons leven hier en misschien belangrijker nog; het is ook gewoon leuk. We hebben dit jaar kennis gemaakt met een wijnboer, Bruno Andriano in Dogliani en we zijn intussen grote liefhebbers van zijn wijnen en we zijn daarom ook bij hem gaan druiven plukken. We hebben echter vorig jaar kunnen ervaren dat het best zwaar werk is, dus we hebben dit jaar slechts halve dagen geplukt en dat was ook wel goed zo. Het was fantastisch weer, maar dat maakte het wel extra zwaar. Onder de naam 'La Bruna' brengt Bruno een aantal verschillende Dolcetto's op de markt, maar ook een LangeRosso (een blend) en een Chardonnay. Het zijn mooie wijnen en niet onbelangrijk; goed geprijsd voor zulke mooie wijnen. Wij zijn zelf vooral grote fans van de Langhe Rosso. Eén van onze gasten van dit jaar heeft zijn eigen wijnhandel in Nederland en we hebben ook hem kennis laten maken met met La Bruna. Dat heeft er intussen toe geleid dat zowel de Lange Rosso (Langhe Luigina) als de Chardonnay (Sofia) in Nederland te verkrijgen zijn. Kijk voor meer informatie op www.wijnkoperij-lavigne.nl

Weer net iets meer self supporting

Onze groentetuin wordt elk jaar weer net iets groter, maar dat betekent nog niet dat we onszelf al helemaal kunnen bedruipen. Nou is dat ook niet echt ons doel, maar het is wel leuk dat we al een eind komen.

We hadden dit jaar vooral veel vlees tomaten geplant, omdat we nu voor het eerst onze eigen tomatensaus wilden gaan inmaken. De voorgaande jaren hadden we dit steeds samen gedaan met onze (boven)buren. Dit jaar hebben we voor het eerst onze eigen tomaten en we hebben ook alles aangeschaft om deze te kunnen verwerken, zoals een tomaten pers en een groooote pan (10 liter). We hebben, in drie verschillende sessies, in totaal ca. 70 potten met tomatensaus gemaakt voor onszelf. Dan te bedenken dat we ook nog een hoop tomaten hebben weggegeven. Natuurlijk hebben we daarnaast ook nog saus gemaakt met onze buren. Zo knoeien we lekker verder in Italië en krijgt ons leven hier steeds meer vorm.

Op televisie

Iedere keer wanneer we de burgemeester van Murazzano tegen kwamen gaf hij ons aan nu toch echt snel een keer bij ons langs te komen. Vorige week stond hij ineens out of the blue voor de deur. Hij vertelde dat er de volgende dag opnames gemaakt zouden gaan worden voor het regionale (Piëmontese) journaal en hij vroeg aan Monique of zij zou willen meewerken aan een interview.

Het item gaat over mensen die in de zomer maanden terug keren naar hun geboortedorp om daar hun vakantie door te brengen. Er wordt vervolgens een bruggetje gemaakt naar Monique door aan te geven dat er ook mensen zijn die speciaal naar de regio komen om daar permanent te wonen.