donderdag 17 september 2015

Optreden in Murazzano

We vragen ons wel eens af of Italië ons meer mogelijkheden biedt dan dat we dit in Nederland hadden. Als we het hebben over het realiseren van het huis en de B&B is dit wel degelijk het geval en dan hebben we het vooral over de kosten. Met ons beperkte budget hadden we dit nooit in Nederland kunnen doen. Als we kijken naar de overige zaken, dan komt het toch eerder neer op het gewoon doen. We doen hier in Italië gewoon meer dingen die we in Nederland niet deden of minder snel deden. Hier in Italië vinden we het leuk om onderdeel uit te maken van de gemeenschap, waar we in Nederland eerder op ons zelf waren en dat ook prima vonden zo.

Afgelopen weekend heeft Monique weer een concert georganiseerd in Murazzano in het Sanctuarium Madonna di Hall. Dit keer een optreden van haar vroegere accordeonleraar, waarbij zij ook een nummer samen met hem speelde en vervolgens een optreden van het koor, waarin Monique zingt, Corale Due Torri.

Natuurlijk was Monique ook in Nederland actief binnen de muziek en dan met name als dirigent van verschillende koren, maar hier in Italië komt dit nog meer uit de verf. Het organiseren van concerten, het spelen. Het kwam niet eens bij Monique op om in Nederland te gaan optreden als pianist, ook al is dit slechts als begeleiding van een sopraan.

dinsdag 30 juni 2015

Organista Liturgico

In de afgelopen jaren was Monique de vaste organist in de kerk in Murazzano. Buiten de kleine vergoeding, die zij hiervoor krijgt, vindt zij dat ook gewoon erg leuk om te doen. Het heeft in ieder geval onze integratie in het dorp geen kwaad gedaan. Toen wij twee jaar geleden weer een nieuwe pastoor kregen, we hadden er intussen al 4 voorbij zien komen, wees deze Monique op het bestaan van het Istituto Diocesano di Musica Sacra (Instituut voor kerkmuziek van het Bisdom in Mondovi). Hier had men een 5-jarige opleiding tot kerk organist en het leek Monique wel nuttig om eens te kijken of zij daar wellicht iets aan kon hebben. Buiten het daadwerkelijk bespelen van het orgel zou er ook veel aandacht zijn voor de liturgie, wanneer welke mis, opbouw van de mis, wat mag wel en wat mag niet gespeeld worden.

Groot was de verrassing toen de leraar van Monique, Don Sergio één van onze oude pastoors bleek te zijn. Het lesgeven was Don Sergio echter niet met de paplepel ingegoten, want hij was vooral veel aan het kletsen en voelde de behoefte om zelf te spelen. Na een paar weken had Monique er wel genoeg van en had zij intussen voldoende moed bij elkaar geraapt om Don Sergio hierop aan te spreken. Daarna ging het een stuk beter, al was het hier en daar nog wel nodig om hem eraan te herinneren dat Monique de studente was en niet hijzelf. Het was intussen wel duidelijk geworden dat Monique met haar conservatorium een hoger niveau had dan de gemiddelde cursist op het instituut. Men heeft toen in onderling overleg besloten dat Monique het traject versneld kon doorlopen. In het eerste jaar heeft ze examen gedaan voor de eerste 3 jaren en in het daarop volgende half jaar heeft ze examen gedaan voor de resterende 2 jaren.


De examens waren een ware happening. Deze vonden plaats in de lesruimte, welke niet bijzonder groot was (ca. 3 bij 3 meter), mede door het feit dat er ook nog een orgel en een piano in stond. Voor het examen werd de ruimte, buiten Monique, verder bezet door 5 andere personen; de leraar Don Sergio, de vicaris Don Meo, het hoofd van het instituut Don Dell'Orso, de administratrice van het instituut en nog een andere leraar. Achter het selecteren van de examenvragen of muziekstukken ging een ingenieus systeem schuil. Monique moest een nummer roepen, de administratrice haalde deze vervolgens uit een bak met genummerde enveloppen, gaf deze envelop aan Don Dell'Orso, welke deze weer gaf aan Don Sergio, voordat deze uiteindelijk belandde bij Monique. Er waren ook een aantal vrije vragen. Meest intrigerend was nog wel de vraag: 'zong Jezus'?  Na elk examen onderdeel werd Monique's prestatie uitvoerig besproken door de examinatoren, terwijl Monique op de gang zat, wachtend op het oordeel. Deze was echter al duidelijk om dat de lesruimte en gang slechts werd gescheiden door een bijzonder dun wandje. Men was in ieder geval vol lof over Monique's prestaties, want zij werd beoordeeld met 1 acht, 4 negens, 2 negen en een half, 10 tienen en 6 tienen met lof. Het kan niet anders of je vraagt jezelf na dit alles af: ben ik zo goed of stelt dit alles gewoon niet al teveel voor. De waarheid zal ergens in het midden liggen

In ieder geval het diploma tot Organista Liturgico is binnen en deze werd op een zeer officiële wijze overhandigd. De vicaris, Don Meo was speciaal voor deze gelegenheid naar Murazzano gekomen om na de dienst op zaterdag avond het diploma te overhandigen. Natuurlijk waren ook alle mensen van het instituut present. Voor de gelegenheid was ook het hele koor komen zingen tijdens de dienst, wat normaal gesproken alleen op zondag gebeurt. De opkomst voor de dienst was aanzienlijk groter dan normaal op zaterdag avond, dus een aantal mensen zijn speciaal voor de gelegenheid gekomen. Erg leuk in ieder geval en we vinden het erg bijzonder om deel uit te mogen maken van deze gemeenschap.

vrijdag 8 mei 2015

Concert in Turijn

Gisteren heeft Monique al weer haar twaalfde gezamenlijke optreden gehad met Isa, een sopraan uit ons dorp. Voor de gelegenheid speelde ook Pier mee, een fantastische muzikant, die er altijd iets bijzonders van weet te maken op zijn klarinet. Het optreden was in een prachtige villa, gelegen in een park, midden in Turijn.  Villa Tesoriera, vrij vertaald 'villa de  penningmeester'.  De villa stamt uit 1715 en heeft lang dienst gedaan als zetel voor de penningmeesters van het koningshuis van de Savoye. Tegenwoordig doet de villa dienst als muziek bibliotheek, maar hierin worden ook geregeld concerten georganiseerd. Zo’n optreden levert jammer genoeg niet al teveel geld op, maar dat neemt niet weg dat het wel erg bijzonder is om op dit soort fantastische locaties te mogen spelen. We waren ruim voor het concert aanwezig, waardoor alles nog een keer samen doorgespeeld kon worden.



Eigenlijk was iedereen heel ontspannen. Wanneer het uur u dan nadert, dan wordt dat toch anders. Je moet je dan echt even concentreren.  Dat zul je dan net zien; op zo’n moment komt er een 'mannetje' binnen die de boel komt verstoren. In dit geval de organisator van het concert, iemand die beter zou moeten weten dus. Een mannetje, het best te beschrijven als een Italiaanse man (geen onbelangrijk detail) die vindt dat hij een bepaalde kunstzinnigheid moet uitstralen, maar ook de nodige  autoriteit. Dat liep in ieder geval niet zo lekker, waardoor ook het begin van het concert wat chaotisch verliep. Gelukkig was het leed na een half nummer al weer vergeten en verliep het concert verder helemaal super, ook al was de zangeres niet helemaal goed bij stem. Al met al weer een erg leuke ervaring. 




maandag 5 januari 2015

Vergrijzing

Dit jaar waren we met Kerst "gewoon" in Italië. Dat was voor de eerste keer, want in de voorgaande jaren zijn we in de winter nog naar Nederland gegaan om bij te klussen. Vorig jaar zijn we de winter voor het eerst in Italië gebleven, maar hebben we Kerst en Oud en Nieuw doorgebracht met de familie in Nederland. Monique voelde nu sterk de behoefte om dit jaar met Kerst thuis te zijn Het hele jaar door speelt ze het orgel in de kerk, maar  tot nu toe was ze er op het moment suprême steeds niet bij. Daarbij komt dat zij dit jaar de koorleden enthousiast heeft weten te maken om koorrepetities te houden en dan is het natuurlijk helemaal leuk om met Kerst het resultaat van hun inspanningen te laten horen. Buiten het houden van repetities is Monique erin geslaagd om veel nieuwe en vooral jongere koorleden aan te trekken bij het koor. Dat was ook wel nodig want het koor had sterk te leiden onder vergrijzing. Dat geldt trouwens niet alleen voor het koor, dat gaat ook op voor ons dorp Murazzano en meer concreet onze directe buren. De jongeren trekken weg uit het dorp naar de grote steden en dan met name Turijn. Wat overblijft zijn de vele kleine boeren bedrijven, gerund door stokoude boertjes, zonder kinderen die het bedrijf willen over nemen. De gemiddelde leeftijd van onze buren ligt zo rond de 75 jaar en je vraagt af hoe dat verder gaat. Hebben we over een jaar of tien gewoon bijna geen buren meer en alleen nog maar leegstaande boerderijen? Ik kan mij voorstellen dat dit in andere regio’s van Italië een nog groter probleem is.  

Op nieuwjaarsdag heeft Monique in het Santuario van Murazzano een nieuwjaarsconcert gegeven. Zij speelt de piano en begeleidt een sopraan uit het dorp met wie ze intussen al meerder optredens heeft gehad. De kerk zat bijna helemaal vol en na het concert was er een borrel en een hapje, georganiseerd door de gemeente. Het is erg leuk om op deze manier een bijdrage te leveren aan het dorp en helemaal om zo te beginnen aan het nieuwe jaar.