Een meter varken

Vorig weekend zijn we uitgenodigd voor een feestje bij één van de koorleden van Monique.

Hij had enige jaren geleden een huisje gekocht in de bergen en had intussen een groot deel opgeknapt. Hij vond het nu een mooie gelegenheid om het huisje aan iedereen te laten zien en dan moet er natuurlijk ook meteen met elkaar gegeten worden. Nu zijn we daar altijd wel voor te porren. De laatste paar kilometer moesten we met onze auto een steile berg op via een soort Malboro Classic weg. We hebben zeker geen terreinwagen, maar het ging net goed. Eénmaal aangekomen bleek het niet te gaan om een huisje, maar om een grote, ommuurde herenboerderij bestaande uit meerdere gebouwen. Wij vonden dat we aardig hadden lopen verbouwen aan onze appartementen, maar dit was toch wel een ander verhaal, qua omvang en hoeveelheid werk. Zoals gewoonlijk was het meteen gezellig. De mensen op het koor van Monique en hun partners zijn allemaal bijzonder aangename mensen en zeer betrokken bij elkaar. Na een tour rond het complex werd er gegeten en iedereen had iets meegenomen. De gastheer zelf had een geroosterd speenvarken geregeld. We vroegen de gastvrouw of ze deze zelf aan het spit hadden gebraden, maar dat was niet het geval. Ze hadden gewoon een meter varken besteld bij de slager. Het zal geen verrassing zijn; het was erg gezellig en natuurlijk hebben we weeeeeer teveel gegeten.

Het lekkere stel aan de volksdans

Monique wil al een hele tijd graag dat we op dansles (stijldansen) gaan. Niet alleen omdat zij dat gewoon erg leuk vindt, maar ook omdat hier op alle dorpsfeesten wordt gestijldanst. Enige tijd geleden heeft Hermando zich dan eindelijk zo gek laten krijgen om mee te doen. Van deze dansles is nog niets terecht gekomen, maar we zijn afgelopen vrijdagavond wel naar een basiscursus volksdansen geweest (Occitaanse dans).

De avond werd georganiseerd door Bruno, één van de koorleden van Monique en hij had ons uitgenodigd om daaraan deel te nemen. Wie a zegt moet ook b zeggen, dus met frisse tegenzin ging Hermando mee naar Torre Mondovi, waar het 'spektakel' zich zou moeten gaan voltrekken.

Zoals alles in Italië begon ook dit evenement bijna een uur later als aangegeven, maar daar stoort niemend zich aan en ook ons gaat dat steeds beter af. Het geheel ging vervolgens niet heel soepeltjes van start, maar toen men eenmaal was begonnen was het al snel heel erg leuk. Er werden verchillende dansjes voorgedaan (zie filmpje) en na een korte instructie moesten we vervolgens zelf aan de bak. Het zal velen wellicht verbazen, maar het was erg leuk!

">

Onze buurvrouw Maria

Iets hoger op de berg wonen onze buren Beppe en zijn moeder Maria. Twee heerlijke mensen en we zijn erg blij met ze. Een paar jaar geleden is Maria's man overleden en is Beppe weer bij zijn moeder gaan wonen. Die twee kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. Elk bezoek aan hen levert dan ook zeer komische scenes op, waarbij ze elkaar verbaal te lijf gaan. Maria is intussen 79 jaar oud, maar over het algemeen nog steeds goed bij de pinken. De uitspraken van Maria, en dan met name de gene die over Beppe gaan, zijn briljant. Ter illustratie zal ik een paar uitspraken beschrijven.

Situatie: Monique belde Maria, toen we nog in Nederland waren en vroeg hoe het er mee ging.

Maria: Het gaat niet zo lekker. Een slechte gezondheid en slecht gezelschap (Beppe).

Situatie: We komen Maria tegen op de markt in Murazzano en vragen Maria waarom ze geheel in het zwart gekleed is.

Maria: Ik ben in de rouw vanwege mijn aanstaande dood.

Situatie: Monique komt geregeld even bij Beppe en Maria langs, maar het was er even niet meer van gekomen. We liepen op de markt van Murazzano, samen met onze andere buurvrouw Jaqueline, en zagen Beppe en Maria op een terras zitten.

Maria: Hi Jaqueline, Hermando en jou ken ik niet meer (tegen Monique)

Foto: Feest in het bos met aan tafel Beppe, Jaqueline, Monique en Maria