zondag 10 oktober 2010

Integreren voor beginners

Sinds een paar weken ben ik speler bij de S.C. Murazzano. Voetbal dus. Belangrijkste reden hiervoor is dat ik wat meer wil integreren in het dorp. Daarnaast kan het ook geen kwaad dat ik iets aan mijn conditie ga doen, want die is nogal erbarmelijk. Dat werd meteen pijnlijk duidelijk tijdens de eerste (vriendschappelijke) wedstrijd van het seizoen. Ik speelde de laatste tien minuten van de wedstrijd en dat was ook al meer dan genoeg voor deze bejaarde. Het team bestaat voor het grootste deel uit jonge kerels van rond de twintig, een enkele dertiger en nu dus één veertiger. Afgelopen week hadden we de eerste training. In tegenstelling tot wat ik had verwacht werd er serieus getraind en werd er alleen aan het einde een partijtje gespeeld. Na de heftige warming-up had ik mijn kruit dan ook al weer verschoten, maar ik kon echter nog wel meekomen. Tijdens het spelen van het partijtje ging mijn lichaam echter fysiek protesteren. Bij elk balcontact kreeg ik kramp in mijn kuiten. Dat alles neemt niet weg dat ik het ook gewoon erg leuk vind om te doen. De communicatie met mijn teamgenoten verloopt natuurlijk nog wat moeizaam, maar het is een leuke groep en dat wordt in de loop van de tijd alleen maar beter. Wanneer ik zo 's avonds in het donker op het voetbalveld van Murazzano loop, met uitzicht op het uitgelichte dorp, dan realiseer ik mij weer hoe bevoorrecht ik ben dat ik hier mag zijn.

zaterdag 25 september 2010

Druiven plukken

We hebben ons de laatste tijd een beetje verdiept in de verschillende wijnen van onze regio, De Langhe - Piëmonte. Dat wil zeggen we hebben verschillende wijnhuizen bezocht en wijnproeverijen gedaan. Onze regio is vooral beroemd vanwege de rode wijnen, waaronder de Dolcetto, Nebbiolo, Barbera, Barbaresco en de meest bekende de Barolo, maar we hebben ook witte wijnen zoals de Roero Arneis en de Moscato d'Asti. Geen vervelende manier om aan research te doen in de wondere wereld van het wijn maken. Tijdens één van onze proeverijen hebben we aangeboden om mee te helpen met het oogsten van de druiven. Op dat moment puur ingegeven door het feit dat het ons heel leuk leek om een keer gedaan te hebben en om weer een andere kant te ervaren van het wijn maken. Daarnaast biedt het voor ons ook een mogelijkheid om elk jaar in de periode eind September - begin Oktober iets bij te verdienen. In die periode zullen we niet veel gasten meer hebben in onze appartementen of B&B kamer, dus dat past prima. Afgelopen week zijn we vol enthousiasme begonnen met het plukken van de dolcetto druiven bij wijnhuis Eraldo Revelli, een klein familiebedrijf. We hadden geweldig weer en het uitzicht over de wijngaarden was oogstrelend. Elke dag, tussen de middag werd er gezamenlijk gegeten in de keuken met natuurlijk een glaasje wijn. We wisten wel dat het werk zwaar zou kunnen zijn en dat bleek inderdaad ook zo te zijn. Het is gewoon hard werken. Vooral je rug heeft het zwaar te verduren met het plukken op een net te lage hoogte (voor ons, lange Nederlanders altans). De romantiek van het druivenplukken is er wel een beetje af, maar dat neemt niet weg dat we er weer een leuke ervaring bij hebben. Volgend jaar zullen we in ieder geval beter voorbereid zijn. Het was leuk om het hele proces van het wijn maken nu van dichtbij mee te maken en we hebben daardoor ook een hele nieuwe kijk gekregen op wijn. Wanneer je ziet hoeveel werk het allemaal met zich meebrengt om wijn te produceren begrijp je niet dat zo'n fles voor die prijs verkocht kan worden. Tijdens de proeverij bevielen de wijnen van Eraldo Revelli ons al buitengewoon goed, maar nu we zelf een week hebben rondgelopen op deze wijngaard smaken ze ons nog beter. We zijn voor altijd verbonden met dit wijnhuis.

maandag 6 september 2010

Paddestoelen zoeken

Eten en dan met name lekker eten is een belangrijk onderdeel van de cultuur in Italië. De paddestoel is bij iedereen populair. Niet alleen vanwege de smaak, maar ook vanwege de spanning van de jacht. De afgelopen weken waren er weer paddestoelen te vinden in het bos, tenminste als je weet waar je moet zoeken. De meeste van onze buren gingen er dan ook op uit. Iedereen heeft zo zijn 'plekjes'en doet daar erg geheimzinnig over, want men wil natuurlijk niet dat anderen er eerder bij zijn. Wij zijn gaan zoeken en namen zo ongeveer elke paddestoel die we tegen kwamen mee. De paddestoel die bij iedereen buitengewoon gewild is, is de Funghi Porcini (Eehoorntjesbrood). Ook wij wisten er een paar op te sporen, waarvan één vrij grote (zie foto). Nu hebben wij dus ook een 'plekje'. Nu alleen hopen dat we deze ook in de toekomst weer weten terug te vinden. Eenmaal terug thuis namen we het paddestoelenboekje erbij en probeerden we aan de hand van de foto's en beschrijvingen uit te zoeken of de gevonden buit eetbaar was. Daarna hebben we onze vondst ook nog even voorgelegd aan onze buren, want het is wel helder dat je er erg voorzichtig mee moet zijn. Resultaat was in ieder geval dat we het grootste deel van onze buit konden weggooien, omdat deze niet eetbaat (soms zelfs giftig) of gewoon niet lekker was. De komende weken willen we nog gaan jagen, maar dan meer gericht op twee soorten paddestoelen. Alleen al de jacht is erg leuk, maar het daarna bereiden en eten van de paddestoelen is nog leuker.

donderdag 29 juli 2010

Een meter varken

Vorig weekend zijn we uitgenodigd voor een feestje bij één van de koorleden van Monique.
Hij had enige jaren geleden een huisje gekocht in de bergen en had intussen een groot deel opgeknapt. Hij vond het nu een mooie gelegenheid om het huisje aan iedereen te laten zien en dan moet er natuurlijk ook meteen met elkaar gegeten worden. Nu zijn we daar altijd wel voor te porren. De laatste paar kilometer moesten we met onze auto een steile berg op via een soort Malboro Classic weg. We hebben zeker geen terreinwagen, maar het ging net goed. Eénmaal aangekomen bleek het niet te gaan om een huisje, maar om een grote, ommuurde herenboerderij bestaande uit meerdere gebouwen. Wij vonden dat we aardig hadden lopen verbouwen aan onze appartementen, maar dit was toch wel een ander verhaal, qua omvang en hoeveelheid werk. Zoals gewoonlijk was het meteen gezellig. De mensen op het koor van Monique en hun partners zijn allemaal bijzonder aangename mensen en zeer betrokken bij elkaar. Na een tour rond het complex werd er gegeten en iedereen had iets meegenomen. De gastheer zelf had een geroosterd speenvarken geregeld. We vroegen de gastvrouw of ze deze zelf aan het spit hadden gebraden, maar dat was niet het geval. Ze hadden gewoon een meter varken besteld bij de slager. Het zal geen verrassing zijn; het was erg gezellig en natuurlijk hebben we weeeeeer teveel gegeten.

zaterdag 17 juli 2010

Het lekkere stel aan de volksdans

Monique wil al een hele tijd graag dat we op dansles (stijldansen) gaan. Niet alleen omdat zij dat gewoon erg leuk vindt, maar ook omdat hier op alle dorpsfeesten wordt gestijldanst. Enige tijd geleden heeft Hermando zich dan eindelijk zo gek laten krijgen om mee te doen. Van deze dansles is nog niets terecht gekomen, maar we zijn afgelopen vrijdagavond wel naar een basiscursus volksdansen geweest (Occitaanse dans).

De avond werd georganiseerd door Bruno, één van de koorleden van Monique en hij had ons uitgenodigd om daaraan deel te nemen. Wie a zegt moet ook b zeggen, dus met frisse tegenzin ging Hermando mee naar Torre Mondovi, waar het 'spektakel' zich zou moeten gaan voltrekken.

Zoals alles in Italië begon ook dit evenement bijna een uur later als aangegeven, maar daar stoort niemend zich aan en ook ons gaat dat steeds beter af. Het geheel ging vervolgens niet heel soepeltjes van start, maar toen men eenmaal was begonnen was het al snel heel erg leuk. Er werden verchillende dansjes voorgedaan (zie filmpje) en na een korte instructie moesten we vervolgens zelf aan de bak. Het zal velen wellicht verbazen, maar het was erg leuk!

">

donderdag 8 juli 2010

Onze buurvrouw Maria


Iets hoger op de berg wonen onze buren Beppe en zijn moeder Maria. Twee heerlijke mensen en we zijn erg blij met ze. Een paar jaar geleden is Maria's man overleden en is Beppe weer bij zijn moeder gaan wonen. Die twee kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. Elk bezoek aan hen levert dan ook zeer komische scenes op, waarbij ze elkaar verbaal te lijf gaan. Maria is intussen 79 jaar oud, maar over het algemeen nog steeds goed bij de pinken. De uitspraken van Maria, en dan met name de gene die over Beppe gaan, zijn briljant. Ter illustratie zal ik een paar uitspraken beschrijven.
Situatie: Monique belde Maria, toen we nog in Nederland waren en vroeg hoe het er mee ging.
Maria: Het gaat niet zo lekker. Een slechte gezondheid en slecht gezelschap (Beppe).
Situatie: We komen Maria tegen op de markt in Murazzano en vragen Maria waarom ze geheel in het zwart gekleed is.
Maria: Ik ben in de rouw vanwege mijn aanstaande dood.
Situatie: Monique komt geregeld even bij Beppe en Maria langs, maar het was er even niet meer van gekomen. We liepen op de markt van Murazzano, samen met onze andere buurvrouw Jaqueline, en zagen Beppe en Maria op een terras zitten.
Maria: Hi Jaqueline, Hermando en jou ken ik niet meer (tegen Monique)

Foto: Feest in het bos met aan tafel Beppe, Jaqueline, Monique en Maria

maandag 28 juni 2010

Casavabene; Appartementen en B&B: Dorpsfeest in Sale San Giovanni

De verschillende dorpen en steden in onze regio 'De Langhe' organiseren elk hun eigen feesten. Over het algemeen staan deze in het teken van eten. Zo is er het kersenfeest van Doglianie, het aardappelfeest van Mombarcaro en heeft ons Murazzano haar kaas feest (DOP Murazzano). Dit weekend was er het kruidenfeest van Sale San Giovani. Een pittoresk klein dorpje op één van de vele heuvels hier en een gezellige drukte in de nauwe, middeleeuwse straatjes. Het weer eens heerlijk genieten (zie bijgesloten filmpje).

dinsdag 15 juni 2010

Dichtbij de natuur


Eén van de dingen, die het leven hier zo bijzonder maakt in Italië, is het dichtbij de natuur staan. Vorig jaar, toen we nog in de caravan zaten (zonder stroom en water en met een leefruimte van 1 vierkante meter) was dit nog tastbaarder. Is het koud, moet je vuur maken. Wil je douchen, moet je zorgen, dat je dit op warme dagen doet, voordat de zon onder gaat, anders is het water in de solar douche koud. Als het donker is, ga je naar bed. Wordt het licht sta je op. Het verschil tussen de seizoenen is duidelijk zichtbaar, qua flora, maar ook qua fauna. Zo laten de krekels alweer weken van zich horen en hebben we gisteravond de eerste vuurvliegjes weer gezien. Ik was alweer vergeten, hoe bijzonder deze beestjes zijn. Vorig jaar in juli leken ze elke avond onder de kastanje disco te houden. Wat een mooi schouwspel met een hoog Efteling gehalte. Ook onze gasten hebben genoten van deze gratis voorstellingen tijdens hun vakantie. De zomer is nu echt begonnen; ik heb nu al zin in de komende weken!

Subsidie voor het koor

Iedereen werd verzocht om zijn/haar partner mee te nemen naar de koorrepetitie van deze week. Op basis van het aantal aanwezigen zou het koor een subsidie krijgen. Eenmaal aangekomen bleek al snel dat het niet ging om een subsidie vanuit de overheid, maar van een bedrijf. Als tegenprestatie moest iedereen natuurlijk wel even (twee uur!!!) aandachtig deelnemen aan een demonstratie van het meest fantastische bed dat op dit moment te koop is in Italië en waarschijnlijk op de hele wereld. Hermando begreep maar een fractie, maar genoeg om te horen dat het om een lul verhaal ging. Toch was het weer een hele belevenis en achteraf werd er samen gegeten en gedronken van de door een ieder meegebrachte hapjes en drankjes.

zaterdag 12 juni 2010

Italianen en voetbal, het WK

In Nederland is intussen de oranje gekte volledig losgebarsten. De gemiddelde Italiaan is, in vergelijking met de meeste Nederlanders nog gekker op voetbal. Het is bijna een onderdeel van hun cultuur. In het clubvoetbal zijn de meesten hier fan van de grote oude dame uit Turijn, Juventus. Natuurlijk staat iedereen nu als één man achter de Azzuri, het nationale elftal. Wat men niet deelt met de Nederlanders is dat bijna blinde vertrouwen dat hun team wereldkampioen gaat worden. Ook komt het hier bij niemand op om zijn huis geheel blauw te schilderen of om als een idioot verkleed over straat te gaan. Begrijp me niet verkeert, ik vind dat best grappig, maar gelukkig doen die idiote Italianen dat niet.

maandag 7 juni 2010

Italianen en tijd; Mijn eerste koorrepetitie

Elke donderdag zing ik bij een koor in San Michele Mondovì. De repetitie begint officieel om 9 uur. Als het meezit komt de dirigente slechts 20 minuten te laat, maar ook dan heeft ze nog even tijd nodig om te bellen, roken, of iets te overleggen met iemand. Als we eenmaal kunnen beginnen, zijn er nog diverse mededelingen te doen en onstaan er discussies, die ze overigens enthousiast aangaat. Wij Noord Europeanen zien dit als een ongeorganiseerde chaos en gek genoeg de Italianen zelf ook. Ze lijken er echter niets aan te kunnen doen en leggen zich er ook makkelijk bij neer. Als er dan eenmaal gezongen wordt, dan is het niveau ook erg goed! Niet alleen de chaos, maar ook het zingen lijkt de Italianen in de genen te zitten. De dirigente had mij gevraagd, om afgelopen donderdag de dames te dirigeren. Zij zou dan studeren met de mannen. Het was best even spannend, maar na de gebruikelijke chaos verliep het allemaal redelijk op rolletjes en ik was erg tevreden en beter nog; de dames ook. Conclusie van de dames: "Kun jij niet blijven, dan beginnen we tenminste op tijd en zingen we...." Wie weet?!

zondag 6 juni 2010

Wandelen met Joep


Gisteren hebben we weer eens een wandeling gemaakt, het dal in en dan via Costa weer terug naar ons huis. Dat duurt ca. twee en een half uur en dan wordt er leuk afgedaald en natuurlijk ook weer geklommen. Het is een prachtige wandeling, maar met die warmte ook wel zwaar. Dat ondervond ook onze kleine kat 'Joep'. Hij loopt heel vaak met ons mee, maar wanneer het hem te gortig wordt gaat hij terug, maar dit keer dacht hij daar anders over. Vol enthousiasme bleef hij meelopen, maar net voorbij de helft liep hij te hijgen als een hond. Z'n tong was intussen vuur rood gekleurd en hing continue uit z'n bek. Het was duidelijk; onze Joep had het zwaar! Hij wilde echter niet dat we hem droegen en hij wilde ook geen water drinken, dus zijn we maar een paar keer gestopt om hem een beetje te laten afkoelen. Eenmaal weer terug bij ons appartement lag hij uitgevloerd op de grond en vond het ook niet erg dat we een halve liter water over hem heen gooiden. Nou had hij ook al eens gezwommen in ons zwembad, dus hij heeft niet echt last van watervrees. Langzaam koelde hij wat af en toen ging hij eindelijk iets drinken. De rest van de middag hebben we hem niet meer gezien. We vragen ons af of hij de volgende keer weer mee loopt.

zaterdag 5 juni 2010

Introductie



In 2008 hebben wij onze droomlocatie in Italië gevonden, in de gemeente Murazzano. De gemeente Murazzano bevindt zich in de streek De Langhe, in het grensgebied tussen de regio's Piëmonte en Ligurië. Hier hebben wij een plek gecreëerd waar zowel wij als onze gasten zich prettig voelen. Met veel aandacht voor onze gasten, maar met respect voor de privacy. Een plek waar men kan genieten van al het mooie dat deze streek te bieden heeft.

In 2009 hebben we het huis verbouwd en hierin een appartement, een studio en een bed & breakfast kamer gerealiseerd. Op onze site http://www.casavabene.com/ (publicaties) is ons hele avontuur te volgen. Periodiek geven wij een nieuwsbrief uit, waarvoor men zich kan aanmelden via email (info@casavabene.com), maar deze staan dus ook op de website.

Via dit blog willen wij ook gaan berichten over alle kleine dingen die wij dagelijks meemaken. Het zijn vooral deze kleine zaken die het leven in Italië zo bijzonder maken.

Groetjes, Monique en Hermando