maandag 20 april 2020

Nieuwsbrief 63


Lieve familie, vrienden en andere belangstellenden,

Er zijn maar weinig mensen op de wereld te vinden die zich bij het begin van het nieuwe jaar hadden bedacht dat de wereld er binnen een paar maanden volledig anders uit zou komen te zien.
We waren op dat moment nog volledig onwetend over wat er zich in China afspeelde. Ergens eind januari kwam het coronavirus iets meer in beeld, maar zoals de meeste mensen dachten ook wij dat het een wat extremere vorm van griep was en dat het allemaal wel mee zou vallen. Om onszelf maakten we ons geen zorgen en we stonden er niet bij stil wat de impact zou kunnen zijn voor de zwakkeren in de samenleving. Het is misschien niet heel sympathiek, maar je bekijkt de wereld in eerste instantie toch vanuit je eigen blikveld.  Begin februari zijn we nog een dagje naar Turijn geweest om daar deel te nemen aan een maandelijks terugkerend evenement; Occitaans (volks) dansen op het Piazza Reale. Eenmaal terug in Murazzano bedachten we ons dat het wellicht niet zo verstandig was geweest dat we een aantal boodschapjes hadden gedaan bij een Chinese winkel in Turijn. Nog niet een paar weken later bleken de Italianen de nieuwe Chinezen te zijn. In grote delen van Noord Italië greep het coronavirus in een razend tempo om zich heen en overal in de wereld waar het coronavirus opdook was er een Italiaanse link te vinden.

Als we nu terugkijken op de afgelopen maanden dan zien we grote overeenkomsten met de fasen van het rouwproces (ontkenning, boosheid, het gevecht, de depressie en de aanvaarding), alleen lijken de fasen zich bij ons niet geheel in die volgorde af te spelen. Ze lopen eerder steeds door elkaar heen. Het is een onwerkelijke situatie en tegelijk ook weer volledig niet. Hoe tastbaar wil je het hebben? We mogen alleen de straat op, om noodzakelijke inkopen te doen en dan ook werkelijk in je eentje; alle bedrijven en scholen zijn gesloten; in het straatbeeld zien we intussen dat de meeste mensen een mondkapje dragen en misschien nog wel het moeilijkste: de onzekerheid. Onzekerheid over het hoe en wanneer de maatregelen versoepeld gaan worden, of we gasten kunnen ontvangen en of deze
gasten tegen die tijd überhaupt nog wel zin hebben om te komen? We zijn er nog steeds van overtuigd dat de boel ergens wel weer op gang moet gaan komen, al was het maar omdat de mensen de lockdown wel zat beginnen te raken. We denken dit seizoen nog wel iets aan inkomsten te kunnen genereren, maar natuurlijk houden we ook rekening met het ergste. Voordeel van de lockdown is dat we ook praktisch niets uitgeven en dat is ook welnodig, wanneer we het komende jaar zouden moeten overbruggen zonder inkomsten. We hebben
de afgelopen periode van zowel familie en vrienden maar ook van(oud) gasten veel betrokken berichtjes ontvangen en velen boden ons zelfs financiële steun aan. We waarderen dat ongelofelijk en we hopen toch sterk dat we dat laatste niet nodig zullen hebben. We hebben er alle vertrouwen in dat we er linksom of rechtsom wel voor zorgen dat het goed komt en er is niets mis mee om de broekriem eens flink aan te halen. Ondanks alle misère realiseren we ons dat we het nog steeds erg goed hebben.


Een prettige ontwikkeling in de huidige situatie is dat we in de afgelopen weken weer in contact zijn gekomen met mensen met wie we, om wat voor reden dan ook al heen lang geen contact meer
hadden. Waarschijnlijk is iedereen binnen no time weer terug in z’n oude routine, maar wellicht ontstaat er vanuit de coronacrisis ook iets moois, nieuwe inzichten of initiatieven. Ook nu zijn er maar weinig mensen die goed overzien welke blijvende impact de huidige gebeurtenissen zullen hebben op de directe en verre toekomst. Voor ons, hier op de berg in Murazzano zal dat niet zo groot zijn, maar dat gaan we meemaken. Zo gauw het kan pikken we de draad weer op en in de tussentijd vermaken we ons nog steeds prima. Net voor de hele boel op slot ging hebben we een grote hoeveelheid materialen laten bezorgen, waardoor we gewoon door konden gaan met het bouwen van muurtjes, het leggen van straatjes en het verder verfraaien van Casa Rea.  Ook bij Casavabene zijn we nu elke week te vinden (met een speciale ontheffing op zak), want alles staat in bloei en het gras moet al weer wekelijks gemaaid worden, ook al zijn er nog geen gasten.


Groeten uit Murazzano en blijf veilig!, Monique en Hermando

donderdag 12 maart 2020

Ons leven in Italië onder het coronavirus


Zelfs al voor we naar in Italië vertrokken, nu alweer 12 jaar geleden, hebben we iedereen die dat wilde deelgenoot gemaakt van ons Italië avontuur via onze nieuwsbrieven en blogjes. We waren nog niet vertrokken of de financiële crisis was een feit. Het ene had overigens niets te maken met het andere. We hebben de financiële crisis en een paar andere tegenslagen overleefd en nu het coronavirus door Italië waard en ook op ons leven een grote invloed heeft, zullen we ook dat overleven en jullie zijn erbij.

We hebben de afgelopen weken veel warme en bezorgde berichtjes ontvangen en dat deed ons goed! Natuurlijk maken wij ons zorgen. In de afgelopen weken volgden de ontwikkelingen zich in een exponentieel tempo op. Daar waar het coronavirus eerst nog een ver van ons bed show was, zitten we nu op de eerste rij. Om onze persoonlijke gezondheid hebben we ons nooit zorgen gemaakt, we zijn ‘jong’ en gezond, dus dat zal zo’n vaart niet lopen. Het is eerder zo dat je het niet op je geweten wilt hebben dat je een ander hebt
aangestoken. Voor ons zijn de economische gevolgen tastbaarder. We moeten immers leven van de inkomsten uit de verhuur en het vooruitzicht van geen of veel minder gasten is dus wel een beangstigende gedachte. Daarbij komt dat we in de afgelopen jaren al onze reserves aardig hebben opgesoupeerd met het afbouwen van Casa Rea. Toch maken we ons ook weer niet heel veel zorgen en dat is niet alleen om het feit dat we er toch niets kunnen veranderen. De afgelopen 12 jaren heeft ons geleerd dat we altijd wel een oplossing vinden, dus ook nu gaat het linksom of rechtsom helemaal goed komen. 

Intussen is het coronavirus officieel een pandemie en dat betekent dat iedereen op de wereld ermee te maken gaat krijgen. Italië is echter tot nu toe veel harder getroffen dan de landen om ons heen en het is dan ook volledig terecht dat de Italiaanse regering de
afgelopen weken al verregaande maatregelen heeft getroffen om de verspreiding van het virus onder controle te krijgen. Veel van onze dorpsgenoten bleven echter, zoals een Italiaan betaamt, ‘gewoon’ lekker zorgeloos en laconiek doen wat men altijd al deed en dus is het ook geen verassing dat het virus zich nog verder kon verspreiden. Deze week heeft de Italiaanse regering draconische maatregelen genomen, wat betekent dat het openbare leven bijna volledig stil ligt. Alle (sport) evenementen zijn afgelast; musea, restaurants, bars, bioscopen, skiresorts en scholen zijn gesloten; alleen supermarkten, apotheken en postkantoren zijn nog open. Mensen wordt aangeraden minimaal één meter afstand van elkaar te houden en iedereen wordt gevraagd zo veel mogelijk thuis te blijven en alleen woon-werkverkeer
en 
noodzakelijke medische bezoeken zijn nog toegestaan.  Men gaat er nu echt met een gestrekt been in en wij kunnen daar alleen maar blij mee zijn. Gisteren zagen we voor het eerst een mondkapje in het straatbeeld en je merkt dat de meeste mensen nu echt wel de ernst van de zaak inzien en doorhebben wat de gevolgen zijn voor de samenleving als geheel wanneer we het tij niet keren. De opgelegde beperkingen zijn natuurlijk niet leuk, maar iedereen snapt dat het nodig is. Een dorpsgenoot wist het treffend onder woorden te brengen: “onze ouders werd gevraagd de oorlog in te gaan, ons wordt gevraagd om twee weken op de bank te gaan zitten”.

Eind maart zouden wij een weekje naar Nederland gaan. We hielden er al rekening mee dat dit niet door zou gaan, maar dat is nu geen vraag meer. Verder is de invloed op ons dagelijkse leven niet zo heel groot, want we zijn eigenlijk al maanden in quarantaine op
onze berg. We rommelen net als voorheen een beetje aan in en rond het huis en genieten nog steeds van het hier zijn, de schitterende omgeving en het prachtige weer. De natuur merkt niets van het coronavirus. Door de zachte winter en het schitterende weer loopt alles veel vroeger dan gewoonlijk uit en moeten we al serieus aan de slag op het terrein. We hebben goede hoop dat, wanneer iedereen zich in de komende weken verstandig gedraagt en de temperaturen verder gaan oplopen, men de verspreiding van het virus kan indammen en deze daarna vanzelf zal uitsterven.