zaterdag 25 maart 2017

CasaRea: Het echte werk is begonnen

De afgelopen maanden zijn we beetje bij beetje begonnen met klussen bij onze nieuwe aanwinst, een klein huisje, direct onder de begraafplaats in Murazzano. We hebben het huisje ook al een naam gegeven; CasaRea (het adres is Frazione Rea 5a). We zijn begonnen met buiten spelen,
dat wil zeggen werken op het terrein. De toegangsweg vrij maken, het snoeien van alle bomen en het bevrijden van alle bomen en struiken van de o zo vervelende klimop. Verder hebben we het huis helemaal leeg gehaald en de oude kozijnen, die nog in het huis zaten eruit gehaald. Bizar wat we allemaal al verbrand hebben. In de tussentijd hebben we de aanvragen ingediend voor een wateraansluiting en stroom, waarbij er rekening mee houden dat dit wel even kan duren. Onder het motto: ik besta, hebben we een brievenbus gepland. Water en elektriciteit waren er nog niet, maar post kunnen we ontvangen! We hebben werkelijk genoten van het buiten spelen. We hadden fantastisch weer en het was gewoon lekker om fysiek bezig te zijn in een prachtige omgeving en we zagen de boel natuurlijk steeds meer opknappen. Nu de zomer steeds dichterbij komt, de dagen langer worden en de temperaturen oplopen is het moment aangebroken om ook daadwerkelijk met het huis zelf aan de slag te gaan. Het merendeel van de werkzaamheden willen we zelf gaan doen, maar een aantal klussen zullen we uitbesteden aan een aannemer. Dan moet je denken aan het weghalen van een dragende muur of het aanbrengen van een overdekte veranda / balkon. Twee grote klussen, die we in ieder geval zelf willen doen is het vervangen van het dak en het graafwerk rond het huis (aanbrengen drainage, plaatsen septic tanks en buizen). We hadden besloten om te beginnen met het dak. Het had net flink geregend, maar de weerverwachtingen voor die komende twee weken waren prachtig, dus gaan met die banaan. De tekeningen hadden we al gemaakt en we hadden ook al verschillende offertes opgevraagd voor het leveren van de materialen. Al het hout bestellen we bij één van de koorleden van Monique, die een houtzagerij
heeft. Het eerst wat moest gebeuren was het oude dak eraf halen. Het is dan altijd de vraag wat je aantreft. Hoe zit de boel constructief in elkaar en in welke staat verkeert alles? Het verwijderen van het oude dak duurde ongeveer twee dagen. Dat had sneller gekund, maar we wilden zoveel mogelijk oude dakpannen en panlatten bewaren, om later te gebruiken voor een afdakje links of rechts op het terrein. We hadden van verschillende mensen gehoord dat de toegangsweg wel een probleem zou kunnen worden, helemaal wanneer het net heeft geregend. Zelf hadden we het idee dat dit wel mee zou vallen, aangezien de weg vrij vlak is en ook weer niet zo slecht was. Het transport van de bouwmaterialen is niet gratis, dus hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk zaken te bestellen, die we in de komende maanden nodig hebben en die niet of nauwelijks zijn te vervoeren met onze eigen auto. De vrachtwagen die de boel kwam leveren
moest ook een kraan hebben, zodat de materialen voor het dak direct op het dak gezet konden worden. Je voelt hem natuurlijk al aankomen; de vrachtwagen was keurig op tijd, volledig afgekegd en dus ongelofelijk zwaar en de chauffeur had weinig tijd nodig om te bepalen dat hij de boel niet kon afleveren. Nou, dat was wel even schakelen, want we waren er helemaal klaar voor. Het weer zou prachtig worden en een paar dagen later zouden een aantal vrienden komen om ook een handje te helpen, maar je kunt er op dat moment niet zoveel mee, schakelen moet je. Plan B, o nee, er was geen plan B. Het was duidelijk; we moesten eerst iets aan de weg laten doen en dan opnieuw een

goede periode afwachten om de werkzaamheden te beginnen. Binnen een week hadden we iemand geregeld om de weg aan te pakken en was de weg klaar om bereden te worden door 
zware vrachtwagens. De weersverwachtingen waren niet geweldig, maar toch hebben we besloten om de vrachtwagens te laten komen afleveren. Eerst de bouwmaterialen en daarna het hout. Bizar wat een hoeveelheid aan materiaal er zowel op het dak als rond het huis werd afgeleverd. De eerste dag kwamen er twee vrachtwagens met bouwmaterialen en de tweede dag kwam het hout. Om er zeker van te zijn dat de vloer van het dak al die bouwmaterialen ook zou kunnen dragen hebben we op de eerste
verdieping twee steunen aangebracht. Het was nog een heel gepuzzel om alles op het dak kwijt te kunnen. Consequentie van alles op het dak hebben was in ieder geval dat we zeker wisten dat we alles minimaal drie keer in onze handen zouden hebben. Dat nadeel woog echter ruimschoots op tegen het deel voor deel omhoog brengen van al die materialen. Tijdens het afleveren van het hout moesten we de dakconstructie (de balken) direct in elkaar zetten, terwijl de balken in de kraan hingen, omdat de balken dusdanig zwaar waren dat dit op de hand eigenlijk ondoenlijk was. De chauffeur was zeer behendig met z'n kraan, dus dat was echt super. Al met al waren we daar alsnog meer dan een

halve dag mee bezig. Om deze klus te klaren hadden we een vriend gevraagd om die dag te komen helpen. Werken op het dak, lopend op de dakbalken, laverend tussen allerlei bouwmaterialen is gewoon gevaarlijk. Bij het monteren van één van de dakbalken verloor Hermando zijn evenwicht en lag hij bijzonder snel daarna op de vloer. Buiten een beschadigd echo, een blauwe kont en wat schrammen heeft hij daar gelukkig niets aan over gehouden, maar het was wel weer even een waarschuwing om vooral voorzichtig te zijn. De weerverwachtingen zagen er intussen een stuk beter uit en dat gaf wel rust. Het zal niemand verbazen, maar onze planning kwam volledig niet overeen met de werkelijkheid. We
dachten de klus te kunnen klaren in een dag of vier, maar het werden er uiteindelijk drie keer zoveel. Gedeeltelijk komt dit omdat we wat extra werkzaamheden hebben uitgevoerd, die we vooraf niet hadden voorzien en hier en daar liepen we ook gewoon te kneuzen, want we blijven immers toch amateurs. Zo hadden we het dak helemaal dicht getimmerd en kwamen we er achter dat we onder het dak nog 17 pakketten met dakpannen hadden liggen. Grootste oorzaak was echter een structurele zelfoverschatting in combinatie met een slecht ontwikkeld talent om de
omvang van de klussen in te schatten. Wellicht is dit maar goed ook, anders zouden we er waarschijnlijk nooit aan
beginnen. Tijdens de werkzaamheden op het dak kregen we ineens het bericht dat men het water kwam aansluiten. Aan de ene kant kwam dat natuurlijk helemaal niet uit, maar we hebben intussen ook wel geleerd dat je in Italië (en niet alleen in Italië) het ijzer moet smeden zolang het heet is, dus kom maar op. Er werd een gleuf gegraven, helemaal vanaf de boven weg naar ons huis en twee dagen later hadden we een water aansluiting. Monique heeft toen meteen een tijdelijk waterkraantje gemonteerd op de plek waar we in de toekomst een buitenkeuken willen realiseren. Echt helemaal super! Nu nog de aansluiting voor de
elektriciteit. we gaan er vanuit dat dit nog wel een maandje of zo kan gaan duren, als we geluk hebben. Intussen is het dak af en daar zijn we bijzonder blij mee. Zo'n klusje op het dak is niet prettig en is gewoon gevaarlijk, ook al gebruikte Hermando een veiligheidslijn. Ook fysiek was het zwaar. We hebben twee weken hard gewerkt, waarbij we lange dagen maakten en je merkt gewoon dat je dat niet gewend bent. Het belangrijkste is echter natuurlijk het resultaat en daar 
zijn we echt heel tevreden en trots over. Om onszelf te belonen en het lichaam wat te ontspannen zijn we een dagje naar een hotel geweest in San Remo aan de kust met een heerlijke spa. Daar waren we wel even aan toe en we vinden ook dat we dat hebben verdiend. Op naar de volgende klus,.... over een tijdje.





















zondag 29 januari 2017

Ons Ski Avontuur


Casavabene ski avontuur - deel twee

Het is al weer meer dan drie jaar geleden dat we een eerste poging hebben gewaagd richting het skiën, althans iets wat daar op moest lijken (Verslag van ons eerste avontuur op de latten). We waren toen niet overtuigd, sterker nog we waren buitengewoon sceptisch. Feit is echter dat we op nog geen uur rijden verschillende skigebieden hebben liggen (Mondolé ski: de plaatsen Fabrosa Soprana, Prato Nevoso en Artesina). Het zou wel ongelofelijk cool zijn wanneer we daarvan zouden kunnen genieten.
We hadden het al een tijdje quasi in de planning staan om het nog een keer een kans te geven en nu moest het er dan eindelijk maar van komen. At the end of the day blijven we nog wel Nederlanders, dus zo'n experiment mag niet teveel kosten. Op internet hadden we gezien dat we in deze periode gebruik konden maken van speciale aanbiedingen (promotional season). Een skipas voor het hele gebied kwam voor 6 dagen op €81,- pp. en we hadden gezien dat we bij de verschillende skischolen een groepsles konden volgen, maandag tot vrijdag, elke dag twee uur, voor €91,- pp. Het huren van de skispullen kwam op €65,- voor 6 dagen. Alles bij elkaar zag dat er dus wel goed uit, in ieder geval geen reden om dit niet te gaan doen. Via het 
internet hebben we bij één van de skischolen een aanvraagformulier ingevuld om ons aan te melden voor de groepsles van de daarop volgende week. Toen we de volgende dag nog geen reactie hadden gehad, heeft Monique er maar even achteraan gebeld. De knul aan de andere kant van de lijn was allervriendelijkst en heeft onze namen genoteerd, dus goed geregeld. Ongeveer tien minuten later werden we terug gebeld door dezelfde vriendelijke knul die ons, enigszins voorzichtig vroeg hoe oud ze zijn; Monique en Hermando? Het bleek dat de groepslessen alleen voor kinderen zijn en toen wij vroegen of ze in deze groepjes ook kinderen en volwassenen mengden, werd ons nog voorzichtiger verteld dat ze dat niet doen. Heel grappig allemaal. Ze zullen zich daar op het kantoortje bij de skischool ook wel hebben vermaakt met dit gesprekje. We hebben toen besloten om elke dag (vijf dagen) een uurtje privéles te nemen, dan kwamen we nog steeds op ongeveer hetzelfde bedrag uit. Maandag, de eerste dag, het was prachtig weer, zijn we al op tijd naar Prato Nevoso gereden, zodat we op het gemak alles even konden regelen; de skipassen, de lessen en de skispullen. De skischoenen zaten nu een stuk beter dan de vorige keer dat we hebben geskied, al is het nog steeds bijzonder oncomfortabel. We hebben toen nog even de normale schoenen aangetrokken, zodat we nog even gemakkelijk ergens een broodje konden halen en een koffie konden doen. Toen waren we er helemaal klaar voor en moest het maar gebeuren.      
Toch nog enigszins met angst in de benen, maar ook weer niet vervelend. Onze skileraar 'Romano', die ook drie jaar geleden het geluk had om ons op z'n pad te treffen, was keurig op tijd en heeft met ons de eerste voorzichtige moves gemaakt. Dat ging allemaal wel lekker dus toen zijn we samen, via de lopende band, naar boven gegaan op het oefenveld. Dat ging eigenlijk allemaal best lekker, zonder te overdrijven natuurlijk en we vonden het ook gewoon erg leuk. Na de les zijn we nog een paar keer het oefenveld af geweest en je krijgt dan toch een beetje het misplaatste vertrouwen dat je er de volgende dag wel klaar voor zult zijn om de grote piste op te kunnen. Ook de tweede dag was het stralend weer. Gek genoeg moesten we in het begin toch weer even over een drempel. Het was echter wel lekker, maar niet zo goed dat we ook de grote piste op konden, dus gewoon lekker op het oefenveld gebleven. Dag drie, na twee afdalingen van het oefenveld vond Romano dat we er klaar voor waren om de piste af te gaan. Dat ging ook lekker en we hadden er allebei ook duidelijk lol in. De berg af skiën bleek echter lastiger dan gedacht. Met name Monique moest zich over een aantal angsten heen zetten, beginnend bij de lift omhoog, maar dat ging helemaal goed. We zijn vervolgens naar beneden gekomen, maar vraag niet hoe. Hermando ging vooruit en Monique is samen met Romano, lesje één op één zeg maar, naar beneden gegleden. De afdaling heeft ons beider zelfvertrouwen geen goed gedaan, maar toch zijn we die middag nog even doorgaan, maar dan wel op het oefenveld. Die avond begon Monique wat last te krijgen van haar linker knie, die bij één van de valpartijen een optater had gekregen. Dag vier is Hermando dan ook alleen gegaan, maar dat ging niet van harte. Op weg naar Prato Nevoso moest hij twee keer stoppen 
om te plassen. Dat zal de spanning wel zijn geweest. Na een paar afdalingen op het oefenveld is Hermando samen met Romano de berg af gegaan, nu voor hem een één op één les. Het ging duidelijk beter dan een dag eerder, al ging hij wel een paar keer spectaculair op z'n plaat. Gelukkig niets gebroken en heelhuids naar beneden gekomen. Na nog een afdaling van het oefenveld is hij toen naar Fabrosa Soprana gereden, omdat daar een afdaling is, die qua niveau net iets makkelijker is dan die in Prato Nevoso en dat klopte ook. In dit deel van het skigebied zijn de voorzieningen wat verouderd, maar nog steeds helemaal oké en ook de betreffende afdaling was inderdaad qua niveau net iets prettiger. De weersverwachtingen voor zaterdag waren niet al te best, veel sneeuw, dus die vrijdag zou de laatste dag worden. Op die vijfde dag had Monique wel een peptalk nodig om weer die kant op te gaan, maar we zijn samen gegaan en dat was maar goed ook. We hebben die laatste dag afgesloten op het oefenveld en dat was echt weer erg leuk. We kregen beiden weer het plezier van de eerste dagen terug en we gingen ook gewoon lekker en technisch beter naar beneden. Dat voel je en dat is goed voor het zelfvertrouwen, iets wat absoluut noodzakelijk is. Conclusie: we gaan het zeker nog een keer doen en dan het liefst weer een paar dagen achter elkaar. Misschien dit jaar nog en anders volgend jaar.   

woensdag 4 januari 2017

Nieuwjaarsconcert 2017 in Murazzano

Het wordt intussen al een traditie: een mede door Monique georganiseerd en gegeven nieuwjaarsconcert in Murazzano. Dit jaar met als thema een eerbetoon aan Edith Piaf.  "Het ritme van de sferen: alles wat leeft pulseert" is de titel van het concert. Geloof het of niet maar Edith Piaf heeft haar roots in Murazzano. Dit feit zorgde ervoor dat het concert niet alleen in de lokale kranten onder de aandacht werd gebracht maar ook werd opgepikt door de nationale krant La Stampa en het regionale nieuws op tv. 

De inhoud van het artikel in de La Stampa van 27 december: "De ontdekking: De overgrootmoeder van Piaf werd geboren in Murazzano in de Langhe". De artiestennaam, 'Piaf' betekent in Parijs vrij vertaald "mus". Een afbeelding die zeer past bij de gestalte van de artiest. De artistieke carrière van de grote Edith Piaf is opgebloeid in de Franse hoofdstad, maar de oorsprong ligt in de Langhe.
Een "vondst" van een expert in de antropologie, Alessandra Abonna, meer specifiek in de Noord-Afrikaanse en Midden-Oosterse muziek en cultuur. Uit haar onderzoek bleek dat de grootmoeder aan de moederskant van "mus"  werd geboren in Murazzano, "de hoofdstad" van de Alta Langa. En dit jaar, heeft de gemeente Murazzano besloten als eerbetoon een concert te wijden  aan Edith op 1 Januari 2017, om 18.30 uur, in het Santuario Madonna di Hall.
"Ik ben altijd gepassioneerd geweest over Edith's stem, legt Alessandra Abonna uit - Een kracht om naar te luisteren en dan nog het uitzonderlijke levensverhaal. Op Arabische websites werd de Marokkaanse afkomst beschreven en ik overtuigde mezelf om meer onderzoek te doen naar de oorsprong. Ik ben begonnen met een aantal genealogische sites, waarmee ik de familie heb gereconstrueerd. 
De in Murazzano geboren overgrootmoeder Margherita Bracco trouwde met de Marokkaanse acrobaat, Said Ben Mohamed. Uit hen kwam de grootmoeder Emma voort. Margherita, de overgrootmoeder werd in Parijs geregistreerd met als beroep straatverkoper en straatartiest. De officiële bevestiging komt ook uit parochieregisters van Murazzano; Margherita Bracco, geboren op 30 augustus 1830.


Gezien de hoeveelheid aan publiciteit en onze eigen inspanningen via Facebook en het ophangen van posters, maakten we onderling grapjes als; 'ze zullen wel verkeersregelaars moeten gaan inzetten'. Die avond reden we het dorp en ...., inderdaad verkeersregelaars. In de afgelopen jaren heeft Monique al een hele reeks concerten georganiseerd en deze werden ook allemaal goed bezocht, maar nu was het toch wel even wat anders. Ruim voor het concert moest gaan beginnen was er al een grote groep mensen aanwezig in de kerk en tegen de tijd dat het concert moest gaan beginnen waren ook de zijpaden gevuld. In tegenstelling tot wat normaal gebruikelijk is begon het concert exact op tijd. Dat is, de burgemeester begon stipt om half negen met zijn openingspraatje. Fantastisch dat er zoveel mensen zijn gekomen. Lijkt ons een goed idee om dit werkelijk een traditie te laten worden.


1 januari 2017 in het Santuario Madonna d'Hall van Murazzano 
Isa Gonella (Zang)
Monique Hofman (Piano en zang)
Pier Renzo Ponzo (klarinet)
Federico Boglio (toetsen)