Ons Ski Avontuur

Casavabene ski avontuur - deel twee

Het is al weer meer dan drie jaar geleden dat we een eerste poging hebben gewaagd richting het skiën, althans iets wat daar op moest lijken (Verslag van ons eerste avontuur op de latten). We waren toen niet overtuigd, sterker nog we waren buitengewoon sceptisch. Feit is echter dat we op nog geen uur rijden verschillende skigebieden hebben liggen (Mondolé ski: de plaatsen Fabrosa Soprana, Prato Nevoso en Artesina). Het zou wel ongelofelijk cool zijn wanneer we daarvan zouden kunnen genieten.

We hadden het al een tijdje quasi in de planning staan om het nog een keer een kans te geven en nu moest het er dan eindelijk maar van komen. At the end of the day blijven we nog wel Nederlanders, dus zo'n experiment mag niet teveel kosten. Op internet hadden we gezien dat we in deze periode gebruik konden maken van speciale aanbiedingen (promotional season). Een skipas voor het hele gebied kwam voor 6 dagen op €81,- pp. en we hadden gezien dat we bij de verschillende skischolen een groepsles konden volgen, maandag tot vrijdag, elke dag twee uur, voor €91,- pp. Het huren van de skispullen kwam op €65,- voor 6 dagen. Alles bij elkaar zag dat er dus wel goed uit, in ieder geval geen reden om dit niet te gaan doen. Via het 

internet hebben we bij één van de skischolen een aanvraagformulier ingevuld om ons aan te melden voor de groepsles van de daarop volgende week. Toen we de volgende dag nog geen reactie hadden gehad, heeft Monique er maar even achteraan gebeld. De knul aan de andere kant van de lijn was allervriendelijkst en heeft onze namen genoteerd, dus goed geregeld. Ongeveer tien minuten later werden we terug gebeld door dezelfde vriendelijke knul die ons, enigszins voorzichtig vroeg hoe oud ze zijn; Monique en Hermando? Het bleek dat de groepslessen alleen voor kinderen zijn en toen wij vroegen of ze in deze groepjes ook kinderen en volwassenen mengden, werd ons nog voorzichtiger verteld dat ze dat niet doen. Heel grappig allemaal. Ze zullen zich daar op het kantoortje bij de skischool ook wel hebben vermaakt met dit gesprekje. We hebben toen besloten om elke dag (vijf dagen) een uurtje privéles te nemen, dan kwamen we nog steeds op ongeveer hetzelfde bedrag uit. Maandag, de eerste dag, het was prachtig weer, zijn we al op tijd naar Prato Nevoso gereden, zodat we op het gemak alles even konden regelen; de skipassen, de lessen en de skispullen. De skischoenen zaten nu een stuk beter dan de vorige keer dat we hebben geskied, al is het nog steeds bijzonder oncomfortabel. We hebben toen nog even de normale schoenen aangetrokken, zodat we nog even gemakkelijk ergens een broodje konden halen en een koffie konden doen. Toen waren we er helemaal klaar voor en moest het maar gebeuren.      

Toch nog enigszins met angst in de benen, maar ook weer niet vervelend. Onze skileraar 'Romano', die ook drie jaar geleden het geluk had om ons op z'n pad te treffen, was keurig op tijd en heeft met ons de eerste voorzichtige moves gemaakt. Dat ging allemaal wel lekker dus toen zijn we samen, via de lopende band, naar boven gegaan op het oefenveld. Dat ging eigenlijk allemaal best lekker, zonder te overdrijven natuurlijk en we vonden het ook gewoon erg leuk. Na de les zijn we nog een paar keer het oefenveld af geweest en je krijgt dan toch een beetje het misplaatste vertrouwen dat je er de volgende dag wel klaar voor zult zijn om de grote piste op te kunnen. Ook de tweede dag was het stralend weer. Gek genoeg moesten we in het begin toch weer even over een drempel. Het was echter wel lekker, maar niet zo goed dat we ook de grote piste op konden, dus gewoon lekker op het oefenveld gebleven. Dag drie, na twee afdalingen van het oefenveld vond Romano dat we er klaar voor waren om de piste af te gaan. Dat ging ook lekker en we hadden er allebei ook duidelijk lol in. De berg af skiën bleek echter lastiger dan gedacht. Met name Monique moest zich over een aantal angsten heen zetten, beginnend bij de lift omhoog, maar dat ging helemaal goed. We zijn vervolgens naar beneden gekomen, maar vraag niet hoe. Hermando ging vooruit en Monique is samen met Romano, lesje één op één zeg maar, naar beneden gegleden. De afdaling heeft ons beider zelfvertrouwen geen goed gedaan, maar toch zijn we die middag nog even doorgaan, maar dan wel op het oefenveld. Die avond begon Monique wat last te krijgen van haar linker knie, die bij één van de valpartijen een optater had gekregen. Dag vier is Hermando dan ook alleen gegaan, maar dat ging niet van harte. Op weg naar Prato Nevoso moest hij twee keer stoppen 

om te plassen. Dat zal de spanning wel zijn geweest. Na een paar afdalingen op het oefenveld is Hermando samen met Romano de berg af gegaan, nu voor hem een één op één les. Het ging duidelijk beter dan een dag eerder, al ging hij wel een paar keer spectaculair op z'n plaat. Gelukkig niets gebroken en heelhuids naar beneden gekomen. Na nog een afdaling van het oefenveld is hij toen naar Fabrosa Soprana gereden, omdat daar een afdaling is, die qua niveau net iets makkelijker is dan die in Prato Nevoso en dat klopte ook. In dit deel van het skigebied zijn de voorzieningen wat verouderd, maar nog steeds helemaal oké en ook de betreffende afdaling was inderdaad qua niveau net iets prettiger. De weersverwachtingen voor zaterdag waren niet al te best, veel sneeuw, dus die vrijdag zou de laatste dag worden. Op die vijfde dag had Monique wel een peptalk nodig om weer die kant op te gaan, maar we zijn samen gegaan en dat was maar goed ook. We hebben die laatste dag afgesloten op het oefenveld en dat was echt weer erg leuk. We kregen beiden weer het plezier van de eerste dagen terug en we gingen ook gewoon lekker en technisch beter naar beneden. Dat voel je en dat is goed voor het zelfvertrouwen, iets wat absoluut noodzakelijk is. Conclusie: we gaan het zeker nog een keer doen en dan het liefst weer een paar dagen achter elkaar. Misschien dit jaar nog en anders volgend jaar.