Nieuwsbrief 69, ons Italië avontuur gaat verder

We zijn al weer bijna aan het eind van het jaar en terugkijkend zijn we bijzonder blij dat we ook het afgelopen seizoen weer zonder al te grote kleerscheuren zijn doorgekomen. Het seizoen kon pas laat beginnen, ergens begin juli, maar gelukkig hadden we in de maanden die volgden wel een goede bezetting. Het feit dat we nu ook Casa Rea erbij hebben heeft er zeker voor gezorgd dat we een prima jaar hebben gehad en daar zijn we natuurlijk ongelofelijk blij mee! We kunnen niets anders zeggen dan dat het tot nu toe in alle opzichten een mooi jaar is geweest!

Het is natuurlijk niet zo raar dat de meeste buitenlanders die in Italië wonen al een jarenlange passie hadden voor Italië voor ze hier kwamen wonen en dat zij het land voor die tijd goed hebben leren kennen. Bij ons was dat echter niet zo. De keuze om in Italië te gaan wonen was voor ons een theoretische keuze (taal, cultuur, landschap, eten, wijnen, etc.) en dit hebben we al in gang gezet na één korte vakantie in het land. Nu we dan eindelijk klaar zijn met bouwen en de situatie rond corona ons nog steeds toelaat om te reizen, willen we nu eindelijk graag meer van Italië leren kennen. Nadat onze laatste gasten waren vertrokken zijn we meteen gaan kijken wat de mogelijkheden waren en het bleek dat we

vanaf het vliegveld van Cuneo zeeeeer goedkoop konden vliegen naar een hele reeks bestemmingen binnen Italië. En, nee, we hebben geen last van vliegschaamte. In hoeverre dit terecht is laten we graag in het midden. In oktober was onze eerst korte trip; eerst een paar dagen naar Nederland, waar we al zeer lang niet meer waren geweest i.v.m. covid en van daar zijn we doorgereisd naar Rome en vervolgens met de trein naar de Abruzzen. Aangezien Monique goed last had van twee ontstoken achilleshielen hebben we Rome verkent op de fiets en dat was echt ontzettend leuk. Vervolgens volgden korte tripjes naar Sicilië in november en Sardinië in december. Je kunt dus gerust stellen dat we de koe bij de horens hebben gepakt en we kunnen niet anders zeggen dan dat we ervan hebben genoten. Wat deze tripjes extra leuk maakt is

dat we tijdens deze tripjes niet alleen kennis willen maken met de plek, maar dat we ook echt kijken met het oog op de toekomst. En wel met de vraag: zouden we op deze plek willen wonen en wel voor de rest van ons leven of heeft de plek waar we nu wonen toch meer te bieden? Zowel de Abruzzen als Sicilië en Sardinië zijn ons ontzettend goed bevallen, maar na elke trip was het weer goed thuis komen! Wellicht is dat gewoon omdat het thuis is, maar ook niet helemaal. Ons leven hier is nu al prachtig. We hebben een goed leven opgebouwd binnen de gemeenschap en mogen wonen in een schitterende streek. We realiseren ons dat het lastig zal worden om een plek te vinden die in alle opzichten meer te bieden zal hebben en dat is natuurlijk een geweldige positie om in te verkeren.

De situatie rond het corona virus blijft ons tot op heden iedere keer maar weer verrassen. Net als vorig jaar, is de situatie in Italië en helemaal hier in Piëmonte aanzienlijk beter dan in Nederland, maar ook hier lopen de aantallen nu flink op. We gaan zien hoe het zich verder gaat ontwikkelen, maar in de tussentijd gaan we “gewoon” verder met het organiseren van het nieuwjaarsconcert onder de vlag van Pomeriggi in Musica. Wellicht tegen beter weten in, maar we proberen toch vertrouwen te houden dat we het leven weer een beetje “normaal” kunnen leven. Qua boekingen voor het komende jaar loopt het best lekker, vooral Casa Rea loopt goed en de meeste mensen hebben voldoende vertrouwen in de toekomst. Het lijkt intussen wel duidelijk dat de situatie rond het corona virus in de zomer maanden nergens in Europa tot grote problemen lijdt, maar dat neemt niet weg dat er altijd een stukje onzekerheid blijft. Om die onzekerheid in ieder geval voor onze gasten een beetje weg te nemen bieden wij onze gasten ook voor het komende jaar de mogelijkheid om kosteloos te annuleren bij een negatief reisadvies. Buiten het reizen hebben we ook weer genoeg tijd om met

 vrienden af te spreken en gewoon lekker niets te doen en te genieten van het hier zijn in Casa Rea. Dat neemt niet weg dat we zowel bij Casavabene als bij Casa Rea de nodige werkzaamheden hebben uitgevoerd, zodat beiden weer een beetje goed de winter door kunnen komen. We waren ook net op tijd, want we hebben de eerste 15 cm al op ons dak gehad. Gelukkig is het weer dusdanig goed, dat de meeste sneeuw ook al weer is verdwenen. We hebben de pannen op het dak van de schuur boven Casavabene (fotoalbum Casa Sopra) weer wat beter op hun plek gelegd, alle bomen gesnoeid en bij Casavabene alles afgesloten voor het echt koud ging worden. Het ziet er naar uit dat wij in Murazzano een witte Kerst gaan krijgen en wie wil dat nou niet. Wij zijn er in ieder geval klaar voor. Het hele huis versierd en genoeg proviand in huis om een paar weken door te komen. Voor nu, blijf veilig, ook tijdens de feestdagen en vergeet niet te genieten.

Groeten uit Murazzano, Monique en Hermando

Nieuwsbrief 68, Ons Italië avontuur - juli 2021

Ja, ondanks corona is het wat ons betreft nog steeds een overvloedig jaar. Natuurlijk hakt de onzekerheid rond het virus en het hebben van een zeer kort seizoen er wel in, maar

daar staat meer dan genoeg tegenover. We hebben de lockdown periode goed kunnen gebruiken om een beetje achterstallig onderhoud uit te voeren en ook hebben we een aantal zaken, welke we eigenlijk vanaf het begin niet al te best hadden aangepakt, nu wel goed uitgevoerd. Alles staat er prachtig bij en het is werkelijk heerlijk om weer terug te zijn bij Casavabene. In de zomer is het een paradijselijke plek en net als onze gasten genieten we daar zelf ook ongelofelijk van. Ons seizoen begon pas begin juli, maar in tegenstelling tot de voorgaande jaren zitten we de komende maanden praktisch vol, waardoor het toch nog een prima jaar lijkt te gaan worden voor ons.  Wel zien we dat men terughoudend is om te boeken voor het najaar, maar wanneer de situatie stabiel blijft, zal dat ook nog wel veranderen. Wij zijn er in ieder geval blij mee!

Het heeft ook nu weer allemaal langer geduurd als gedacht, maar de aanschaf van het huis boven Casavabene is nu eindelijk rond gekomen (zie fotoalbum Casa Sopra). We hebben geen grote plannen met het huis, of liever, de bouwval, maar we zullen wel even een aantal noodzakelijke klusjes gaan uitvoeren

aan het huis om het geheel in stand te houden. Het is leuk dat we één ruimte, welke zich in de schuur bevindt, dusdanig hebben kunnen pimpen dat we deze kunnen gaan gebruiken als workshopruimte of als uitwijk locatie bij slecht weer. Afgelopen week heeft één van onze gasten de ruimte officieel in gebruik genomen om daarin te schilderen. We hadden geen plannen met het huis, maar het is wel leuk dat we het nu toch al functioneel kunnen gebruiken.

Net als vorig jaar zomer, is de situatie rond corona in Italië en helemaal hier in Piëmonte aanzienlijk beter dan in Nederland en we hebben het gevoel dat ook onze gasten dat zo ervaren. Vanaf het begin hebben we geprobeerd open te communiceren met onze gasten

over de situatie in Italië en hoe wij daar bij Casavabene en Casa Rea mee omgaan. De speciaal hiervoor ingerichte pagina’s op onze websites werden niet veel bezocht, maar toch kon men dit waarderen, net als de mogelijkheid om kosteloos te annuleren bij een negatief reisadvies. Niemand kan zeggen hoe het verder gaat, maar wij hebben er vertrouwen in dat we de komende maanden “gewoon” gasten kunnen blijven ontvangen. We hebben er dusdanig veel vertrouwen in dat we hebben besloten om dit jaar al weer de vierde editie van ons muziekfestival Pomeriggi in Musica te organiseren in Murazzano en komende zondag is al het eerste concert. Monique speelt samen met een Duitse vriendin quatre mains op de piano en zal ook een paar nummers zingen en met name dat laatste zorgt bij haar wel voor de nodige nervositeit. Ondanks de nodige restricties gaan we het gewoon doen,  want het is tijd om weer een beetje terug naar “normaal” te gaan.

Net voor het seizoen begon hebben we nog even van de gelegenheid gebruik gemaakt om samen met een vriendin een drie daagse tocht te maken, hier in de bergen. Hermando was zeer sceptisch en heeft lang getwijfeld of hij wel mee zou gaan, maar we hebben het gewoon gedaan. Natuurlijk was het hier en daar ook echt zwaar, maar het ging en sterker nog; het ging best goed. Het was echt leuk zo samen op pad in de bergen en belangrijker nog het was schitterend. Dat gaan we in de toekomst zeker vaker doen.

We genieten van het hier en nu en zijn blij dat het seizoen weer is begonnen en we ons leven in Italië mogen delen met onze gasten. Voor wie nog onze kant op wil komen; in de derde week van augustus hebben we nog plek en ook vanaf eind september hebben we nog genoeg beschikbaar bij zowel Casavabene als Casa Rea.

Nieuwsbrief 63

Lieve familie, vrienden en andere belangstellenden,

Er zijn maar weinig mensen op de wereld te vinden die zich bij het begin van het nieuwe jaar hadden bedacht dat de wereld er binnen een paar maanden volledig anders uit zou komen te zien.

We waren op dat moment nog volledig onwetend over wat er zich in China afspeelde. Ergens eind januari kwam het coronavirus iets meer in beeld, maar zoals de meeste mensen dachten ook wij dat het een wat extremere vorm van griep was en dat het allemaal wel mee zou vallen. Om onszelf maakten we ons geen zorgen en we stonden er niet bij stil wat de impact zou kunnen zijn voor de zwakkeren in de samenleving. Het is misschien niet heel sympathiek, maar je bekijkt de wereld in eerste instantie toch vanuit je eigen blikveld.  Begin februari zijn we nog een dagje naar Turijn geweest om daar deel te nemen aan een maandelijks terugkerend evenement; Occitaans (volks) dansen op het Piazza Reale. Eenmaal terug in Murazzano bedachten we ons dat het wellicht niet zo verstandig was geweest dat we een aantal boodschapjes hadden gedaan bij een Chinese winkel in Turijn. Nog niet een paar weken later bleken de Italianen de nieuwe Chinezen te zijn. In grote delen van Noord Italië greep het coronavirus in een razend tempo om zich heen en overal in de wereld waar het coronavirus opdook was er een Italiaanse link te vinden.

Als we nu terugkijken op de afgelopen maanden dan zien we grote overeenkomsten met de fasen van het rouwproces (ontkenning, boosheid, het gevecht, de depressie en de aanvaarding), alleen lijken de fasen zich bij ons niet geheel in die volgorde af te spelen. Ze lopen eerder steeds door elkaar heen. Het is een onwerkelijke situatie en tegelijk ook weer volledig niet. Hoe tastbaar wil je het hebben? We mogen alleen de straat op, om noodzakelijke inkopen te doen en dan ook werkelijk in je eentje; alle bedrijven en scholen zijn gesloten; in het straatbeeld zien we intussen dat de meeste mensen een mondkapje dragen en misschien nog wel het moeilijkste: de onzekerheid. Onzekerheid over het hoe en wanneer de maatregelen versoepeld gaan worden, of we gasten kunnen ontvangen en of deze

gasten tegen die tijd überhaupt nog wel zin hebben om te komen? We zijn er nog steeds van overtuigd dat de boel ergens wel weer op gang moet gaan komen, al was het maar omdat de mensen de lockdown wel zat beginnen te raken. We denken dit seizoen nog wel iets aan inkomsten te kunnen genereren, maar natuurlijk houden we ook rekening met het ergste. Voordeel van de lockdown is dat we ook praktisch niets uitgeven en dat is ook welnodig, wanneer we het komende jaar zouden moeten overbruggen zonder inkomsten. We hebben

de afgelopen periode van zowel familie en vrienden maar ook van(oud) gasten veel betrokken berichtjes ontvangen en velen boden ons zelfs financiële steun aan. We waarderen dat ongelofelijk en we hopen toch sterk dat we dat laatste niet nodig zullen hebben. We hebben er alle vertrouwen in dat we er linksom of rechtsom wel voor zorgen dat het goed komt en er is niets mis mee om de broekriem eens flink aan te halen. Ondanks alle misère realiseren we ons dat we het nog steeds erg goed hebben.

Een prettige ontwikkeling in de huidige situatie is dat we in de afgelopen weken weer in contact zijn gekomen met mensen met wie we, om wat voor reden dan ook al heen lang geen contact meer

hadden. Waarschijnlijk is iedereen binnen no time weer terug in z’n oude routine, maar wellicht ontstaat er vanuit de coronacrisis ook iets moois, nieuwe inzichten of initiatieven. Ook nu zijn er maar weinig mensen die goed overzien welke blijvende impact de huidige gebeurtenissen zullen hebben op de directe en verre toekomst. Voor ons, hier op de berg in Murazzano zal dat niet zo groot zijn, maar dat gaan we meemaken. Zo gauw het kan pikken we de draad weer op en in de tussentijd vermaken we ons nog steeds prima. Net voor de hele boel op slot ging hebben we een grote hoeveelheid materialen laten bezorgen, waardoor we gewoon door konden gaan met het bouwen van muurtjes, het leggen van straatjes en het verder verfraaien van Casa Rea.  Ook bij Casavabene zijn we nu elke week te vinden (met een speciale ontheffing op zak), want alles staat in bloei en het gras moet al weer wekelijks gemaaid worden, ook al zijn er nog geen gasten.

Groeten uit Murazzano en blijf veilig!, Monique en Hermando

Ons leven in Italië onder het coronavirus

Zelfs al voor we naar in Italië vertrokken, nu alweer 12 jaar geleden, hebben we iedereen die dat wilde deelgenoot gemaakt van ons Italië avontuur via onze nieuwsbrieven en blogjes. We waren nog niet vertrokken of de financiële crisis was een feit. Het ene had overigens niets te maken met het andere. We hebben de financiële crisis en een paar andere tegenslagen overleefd en nu het coronavirus door Italië waard en ook op ons leven een grote invloed heeft, zullen we ook dat overleven en jullie zijn erbij.

We hebben de afgelopen weken veel warme en bezorgde berichtjes ontvangen en dat deed ons goed! Natuurlijk maken wij ons zorgen. In de afgelopen weken volgden de ontwikkelingen zich in een exponentieel tempo op. Daar waar het coronavirus eerst nog een ver van ons bed show was, zitten we nu op de eerste rij. Om onze persoonlijke gezondheid hebben we ons nooit zorgen gemaakt, we zijn ‘jong’ en gezond, dus dat zal zo’n vaart niet lopen. Het is eerder zo dat je het niet op je geweten wilt hebben dat je een ander hebt

aangestoken. Voor ons zijn de economische gevolgen tastbaarder. We moeten immers leven van de inkomsten uit de verhuur en het vooruitzicht van geen of veel minder gasten is dus wel een beangstigende gedachte. Daarbij komt dat we in de afgelopen jaren al onze reserves aardig hebben opgesoupeerd met het afbouwen van Casa Rea. Toch maken we ons ook weer niet heel veel zorgen en dat is niet alleen om het feit dat we er toch niets kunnen veranderen. De afgelopen 12 jaren heeft ons geleerd dat we altijd wel een oplossing vinden, dus ook nu gaat het linksom of rechtsom helemaal goed komen. 

Intussen is het coronavirus officieel een pandemie en dat betekent dat iedereen op de wereld ermee te maken gaat krijgen. Italië is echter tot nu toe veel harder getroffen dan de landen om ons heen en het is dan ook volledig terecht dat de Italiaanse regering de

afgelopen weken al verregaande maatregelen heeft getroffen om de verspreiding van het virus onder controle te krijgen. Veel van onze dorpsgenoten bleven echter, zoals een Italiaan betaamt, ‘gewoon’ lekker zorgeloos en laconiek doen wat men altijd al deed en dus is het ook geen verassing dat het virus zich nog verder kon verspreiden. Deze week heeft de Italiaanse regering draconische maatregelen genomen, wat betekent dat het openbare leven bijna volledig stil ligt. Alle (sport) evenementen zijn afgelast; musea, restaurants, bars, bioscopen, skiresorts en scholen zijn gesloten; alleen supermarkten, apotheken en postkantoren zijn nog open. Mensen wordt aangeraden minimaal één meter afstand van elkaar te houden en iedereen wordt gevraagd zo veel mogelijk thuis te blijven en alleen woon-werkverkeer

en noodzakelijke medische bezoeken zijn nog toegestaan.  Men gaat er nu echt met een gestrekt been in en wij kunnen daar alleen maar blij mee zijn. Gisteren zagen we voor het eerst een mondkapje in het straatbeeld en je merkt dat de meeste mensen nu echt wel de ernst van de zaak inzien en doorhebben wat de gevolgen zijn voor de samenleving als geheel wanneer we het tij niet keren. De opgelegde beperkingen zijn natuurlijk niet leuk, maar iedereen snapt dat het nodig is. Een dorpsgenoot wist het treffend onder woorden te brengen: “onze ouders werd gevraagd de oorlog in te gaan, ons wordt gevraagd om twee weken op de bank te gaan zitten”.

Eind maart zouden wij een weekje naar Nederland gaan. We hielden er al rekening mee dat dit niet door zou gaan, maar dat is nu geen vraag meer. Verder is de invloed op ons dagelijkse leven niet zo heel groot, want we zijn eigenlijk al maanden in quarantaine op

onze berg. We rommelen net als voorheen een beetje aan in en rond het huis en genieten nog steeds van het hier zijn, de schitterende omgeving en het prachtige weer. De natuur merkt niets van het coronavirus. Door de zachte winter en het schitterende weer loopt alles veel vroeger dan gewoonlijk uit en moeten we al serieus aan de slag op het terrein. We hebben goede hoop dat, wanneer iedereen zich in de komende weken verstandig gedraagt en de temperaturen verder gaan oplopen, men de verspreiding van het virus kan indammen en deze daarna vanzelf zal uitsterven.

Italiaans Design - Tijdcapsule

Door het gebruik van stijlvolle en hoogwaardige materialen in combinatie met een strakke functionele vormgeving is Italiaans design wereld beroemd geworden. Je zou verwachten dat dit in Italië dan ook alom vertegenwoordigd zou zijn. Wellicht geldt dit voor de grote steden, maar bij ons in de streek is niets minder waar. Nou leven we natuurlijk ook op het platteland, maar nog steeds is het opvallend. Veel van onze streekgenoten lijken volledig niets te geven om vormgeving of het creëren van een gezellige sfeer. De mensen hebben relatief grote huizen, maar het liefst zit men met elkaar in een kleine, sterk overbelichte keuken. De keuken zelf is over het algemeen een degelijk gefabriceerde houten keuken, het liefst donker gelakt en ziet er uit alsof deze er al 30 jaar in zit, ook als deze net nieuw is. De eettafel, de niet perse bijpassende stoelen en de rest van het meubilair zijn inderdaad meer dan 30 jaar  

oud en zo zien deze er ook uit. Wanneer je op deze stoelen zit, begin je binnen een half uur al last van je rug te krijgen en weet je van ellende niet meer hoe je moet zitten, maar de mensen hier lijken daar geen last van te hebben. Hetzelfde zien we ook bij een hele reeks  

restaurants en winkels. Een trattoria Mollo in Toresina of trattoria Del Peso in Belvedere, wanneer je daar binnenstapt is het alsof je minimaal 50 jaar terug in de tijd gaat. Ooit is de zaak gerealiseerd, is daarna nooit verbouwd en deze zal ook de komende decennia zo blijven. Aan de ene kant heeft het iets triests, vergane glorie of in ieder geval een herinnering aan betere tijden. Aan de andere kant heeft het ook iets moois.  

Het hoeft niet perse steeds anders, steeds beter, steeds meer, het is goed zoals het is. Soms is het inderdaad goed om niets te veranderen en zou het zelfs bijna crimineel zijn om dat wel te doen. Zo zijn er, met name in de grote steden en vaak specifiek koffiehuizen, welke al langer dan 50 jaar niet zijn veranderd. Deze zijn echter zo mooi vormgegeven en chique ingericht dat ze nog steeds dezelfde grandeur uitstralen als op de dag dat deze werden geopend. Wanneer je daar een koffietje nuttigt waan je jezelf in vervlogen tijden, maar dan in positieve zin.

Integratie

Toen wij aan ons Italië avontuur begonnen hadden we geen grote ideeën over hoe we ons leven in Italië en binnen de gemeenschap zouden gaan vormgeven. We hadden eigenlijk nergens echt grote ideeën over of verwachtingen van. Wat we wilden, wat we zochten was een ander leven, een andere levensstijl en we stonden open voor alles wat er op ons pad ging komen. Waar we in Nederland eigenlijk geen behoefte hadden aan contact met de buren, vonden we het hier juist bijzonder prettig om met iedereen die dat wilde een relatie op te bouwen. Vanaf het begin voelde alles wat we deden heel natuurlijk en heel normaal, ook al was alles nieuw voor ons. Het kopen van een huis in het buitenland, het verbouwen, met alles wat daarbij komt kijken, het slapen in een caravan, zonder voorzieningen, maar ook het gewoon zijn in een ander land. Onze lijfspreuk was: we gaan het zien, wat zoveel betekent als; we doen wat we kunnen om ons avontuur te laten slagen, maar we houden

er sterk rekening mee dat dit wellicht niet zo zal zijn. Intussen zijn we 10 jaar verder en eigenlijk zitten we er nog steeds op dezelfde manier in. Wat we na 10 jaar in ieder geval kunnen stellen is dat ons leven in Italië en meer specifiek in ons dorp Murazzano bijzonder prettig is en we beiden erg gelukkig zijn met de keuze om dit avontuur te ondernemen. We voelen ons beiden echt onderdeel uitmaken van de gemeenschap, al doen we dat ieder op ons eigen manier. Zo voel ik bijna geen behoefte om sociaal actief te zijn en Monique juist wel. Van Monique kunnen we gerust stellen dat zij super geïntegreerd is en ik ben dat duidelijk niet. Niet in de laatste plaats omdat ik na 10 jaar nog steeds de taal niet beheers en daar zijn geen excuses voor te bedenken.

Natuurlijk red ik mij wel, maar niet op een niveau waarbij je werkelijk een goed gesprek kunt voeren. Nou heb ik die behoefte ook niet, maar toch. Natuurlijk moet ik daar iets aan doen. Nu echt..... Buiten meer aanleg, kan ik niet anders zeggen dan dat Monique vanaf dag één fanatiek bezig was met het zich eigen maken van de taal. Het feit dat zij sociaal actief is in het dorp, maar ook met haar koor heeft ervoor gezorgd dat zij intussen bijzonder goed Italiaans spreekt. In het dorp zijn we bekend als Monica en de man van Monica, dat zegt genoeg. Toch voel ook ik mij echt deel uitmaken van het dorp, het is mijn dorp en ik ben trots op mijn dorp. Ik vind het leuk dat we op onze manier iets bijdragen aan de gemeenschap en we hebben ook het gevoel dat dit wordt gewaardeerd. Buiten het feit dat we economisch iets toevoegen aan het dorp zitten we in de zomer geregeld als vrijwilliger als torenwacht bij de middeleeuwse toren van Murazzano, helpt Monique nu al jaren bij het organiseren van de kinderspeelweken en werkt zij daar ook aan mee als begeleider en last but not least hebben we dit jaar voor de tweede keer een muziekreeks georganiseerd; Pomeriggi in Musica. 

Vijf concerten op vijf zondagen op rij in de periode juli-augustus in één van de prachtige kerken van Murazzano. Iedereen was erg enthousiast en dus gaan we ook in 2019 weer een editie van Pomeriggi in Musica organiseren, Monique heeft het programma al bijna geheel rond. Het kan ook te gek worden, wat betreft de integratie. Zo werd Monique eerder dit jaar gevraagd of zij er oren naar had om plaats te nemen in de gemeenteraad. Natuurlijk vond zij dat een hele eer, maar om een aantal redenen heeft zij daar toch echt nee op geantwoord. In zo'n dorp speelt van alles onder de oppervlakte, relaties tussen personen en families, zaken die in het verleden niet helemaal lekker zijn afgehandeld, daar willen we eigenlijk verre van blijven. We kunnen nu lekker onze eigen dingen doen en dat is prima zo. Grappig genoeg werd zij afgelopen week door een rivaliserende groep mensen, die dit jaar ook deel willen gaan nemen aan de verkiezingen, ook gevraagd of zij namens hen in de gemeenteraad wil. Hilarisch gewoon. Wat we zelf het toppunt van integratie vinden is het feit dat we sinds kort op Occitaans dansen zitten. Jawel, volksdansen. Zeker niet cool, maar wel erg leuk! Op oudejaarsavond gaan we 2018 ook al dansend afsluiten en dansend het nieuwe jaar in. 

Niet gehinderd door enige kennis

Het afgelopen jaar hebben we gestaag vorderingen gemaakt bij de verbouwing van het huisje in Murazzano. Natuurlijk zorgde het winterse weer er geregeld voor dat we niet aan het klussen waren, maar vaker nog hadden we toch moeite om aan de slag te gaan. Tot voor kort waren de uit te voeren werkzaamheden ook niet erg bevredigend. We hadden vaak eerder het gevoel dat we aan het afbreken

waren, dan dat we iets opbouwden. Veel van wat gedaan moest worden zit later weggewerkt in de muren en/of vloeren (leidingen, elektriciteit). De laatste paar weken zijn we echter begonnen met klusjes die je kunt scharen onder de categorie afbouwklusjes, waarbij je ook werkelijk iets ziet veranderen en de boel mooier wordt. Door het bouwen van een paar muurtjes heeft het huis intussen redelijk z'n uiteindelijke vorm gekregen (intern) en wordt het steeds duidelijker hoe het eindresultaat eruit zal komen te zien.

Mensen zeggen ons vaak dat ze zoveel bewondering voor ons hebben, voor het feit dat we alles zelf doen. Wat knap dat we dat kunnen en dat we dat durven. Zelf ervaren we dat toch iets anders. Dat we alles zelf doen is eerder geboren uit armoe, want we hebben het geld niet om het te laten doen. Het kunnen en durven is eerder een kwestie van "gewoon" doen. Daarin worden we niet gehinderd door enige kennis of ervaring. Elke klus begint met het nadenken over hoe dit aan te pakken. In ons geval is deze fase in het bouwproces ook meteen de langste fase. De kennis moeten we zien te vinden bij anderen en/of op het internet. Klus van de komende week: ramen plaatsen. Hiervoor hebben we de kennis vergaart bij onze nieuwe beste vriend Dennis.

Dennis plaatst op Youtube filmpjes, waarin hij helder uitlegt hoe je allerhande klussen moet uitvoeren. Bedankt Dennis! Na het bekijken van filmpjes, zoals met Dennis, het lezen van verschillende instructies en het praten met anderen is het tijd om zelf te bepalen hoe de klus uit te voeren. En dan is het tijd van denken voorbij en is het tijd om te doen!

De door ons bestelde ramen zijn deze week aangekomen vanuit Polen. We dachten deze, samen met de chauffeur wel even uit te laden,

maar voor de zekerheid hadden we toch nog even een vriend gevraagd om te helpen. Nou, hij is niet voor niets gekomen. Bizar hoe zwaar die ramen zijn. Deuren van 1 bij 2 meter, drie dubbel glas, natuurlijk is dat zwaar, maar zo zwaar?! Stap één is gezet, de ramen zijn geleverd. We hebben intussen drie ramen geplaatst en we beginnen al wat handigheidjes te ontwikkelen. Tegen de tijd dat alle ramen erin zitten zijn we daar waarschijnlijk redelijk handig in. Dat geldt eigenlijk voor al onze klusjes. Tegen de tijd dat we klaar zijn, kunnen we het ook 😅

Monique's horror verjaardag

Jarige job bij sos-paal

Maandag 5 februari 2018 is een dag die wij niet snel zullen vergeten en dat is niet omdat Monique die dag jarig was. Wel is het zo dat het feit dat Monique die dag jarig was de gebeurtenissen van die dag nog bizarder maakten. Na een kort, maar zeer prettig verblijf bij vrienden in Basel, gingen wij kort na het ontbijt op weg naar huis.  In de auto op je verjaardag is natuurlijk niet geweldig, maar tot zover was alles nog goed. Er was bij het ontbijt zelfs gezorgd voor een klein taartje voor de jarige job en we waren lekker op tijd op pad. Ongeveer na een uurtje rijden hoorden we ineens en raar geluid vanonder de motorkap. We hadden geen idee wat het was, maar het was ons wel duidelijk dat het niet goed was. Op dat moment reden we net een tunnel in, dus direct stoppen was geen optie. Gelukkig had de auto, toen deze er echt mee ophield, nog voldoende vaart om nog net uit de tunnel te rollen en konden we de auto relatief veilig aan de kant zetten. Eenmaal aan de kant hebben we even onder de motorkap gekeken. Er was niets raars te zien, maar er zat ook geen beweging meer in. Er zat niets anders op dan via een sos-paal om hulp te vragen. Na ongeveer een half uur werden we weggesleept naar de dichtstbijzijnde garage in Sursee. Eerste vraag: wie betaald de sleepwagen? Wij, maar dat krijgen we terug van onze verzekering. Tweede vraag: watskebeurt? Belangrijker nog: kan het verholpen worden, wat gaat dat kosten en hoe lang gaat dat duren? Het

Jarige job aan de chocomel

garagebedrijf had een paar uur nodig om vast te stellen wat er aan de hand was, dus hebben wij een wandeling gemaakt in en om Sursee. We zaten net aan de warme chocolademelk toen we werden gebeld door de garage. We hadden intussen al een beetje lopen speculeren wat er zoal aan de hand kon zijn en we hadden onszelf al psychisch voorbereid op een schade van omstreeks de 2000 euro. Het garagebedrijf wist ons echter te melden dat een reparatie ongeveer 8000 Franken (ca. 7000 euro) ging kosten en ongeveer een week in beslag zou nemen. Wat er op dat moment door ons heen ging is wellicht nog het best te omschrijven als een combinatie van shock, ongeloof en vertwijfeling. In deze staat moesten we gaan beslissen wat verder te doen? Het was zo'n typisch moment van "even" schakelen. Het was duidelijk dat we vanuit de verzekering niets hoefden te verwachten en het was ons ook helder dat we de auto niet zouden laten repareren in Zwitserland. Na

Jarige job naar Milaan

contact te hebben gehad met onze automonteur in Italië hebben we alle opties, zo goed en kwaad als dat kon, op een rij gezet en hebben we besloten te gaan voor de minst slechte optie; auto naar Italië brengen en motor repareren. We zijn toen direct vertrokken richting Italië. Gelukkig had Sursee een treinstation en na een treinreis van ruim acht uur kwamen we die avond nog tot aan Mondovi. Onze buurman Beppe kwam ons daar ophalen, echt super lief. We wisten dat het die dag ervoor al gesneeuwd had en dat het ook die maandag nog verder zou sneeuwen. Normaal gesproken moet dat echter geen groot probleem zijn, ware het niet dat Beppe ons tijdens de rit wist te melden dat hij zijn winterbanden niet op de auto had zitten en hij verder vergeten was om zijn sneeuwkettingen in de auto te leggen. Het eerste deel van de rit was geen probleem, maar hoe dichter we bij Murazzano kwamen en dus hoe verder we de berg op reden hoe slechter de

Jarige job in de sneeuw

condities werden en hoe minder grip Beppe had. Het was het tweede moment op de dag dat we serieus gevaar liepen om niet ongeschonden door de dag te komen. Op ca. zes kilometer voor ons huis hebben we de auto aan de kant gezet. De laatste paar uren van Monique's verjaardag hebben we lopend door de sneeuw doorgebracht, maar toen waren we dan eindelijk thuis, opgelucht en in goede gezondheid. We hebben de houtkachel aangestoken, een flesje wijn geopend en toen vond Joep het tijd om zeer hard geknuffeld te worden. Een verjaardag om nooit te vergeten, .... of juist wel.

In de tussentijd hebben we nogmaals onze opties doorgenomen en hebben we besloten dat de auto wordt opgehaald in Zwitserland en dat onze monteur er een andere (tweedehands) motor in gaat zetten. De kosten kunnen we gelukkig dragen, maar het afmaken van het nieuwe huisje zal waarschijnlijk nog net iets langer gaan duren.

CasaRea: Het echte werk is begonnen

De afgelopen maanden zijn we beetje bij beetje begonnen met klussen bij onze nieuwe aanwinst, een klein huisje, direct onder de begraafplaats in Murazzano. We hebben het huisje ook al een naam gegeven; CasaRea (het adres is Frazione Rea 5a). We zijn begonnen met buiten spelen,

dat wil zeggen werken op het terrein. De toegangsweg vrij maken, het snoeien van alle bomen en het bevrijden van alle bomen en struiken van de o zo vervelende klimop. Verder hebben we het huis helemaal leeg gehaald en de oude kozijnen, die nog in het huis zaten eruit gehaald. Bizar wat we allemaal al verbrand hebben. In de tussentijd hebben we de aanvragen ingediend voor een wateraansluiting en stroom, waarbij er rekening mee houden dat dit wel even kan duren. Onder het motto: ik besta, hebben we een brievenbus gepland. Water en elektriciteit waren er nog niet, maar post kunnen we ontvangen! We hebben werkelijk genoten van het buiten spelen. We hadden fantastisch weer en het was gewoon lekker om fysiek bezig te zijn in een prachtige omgeving en we zagen de boel natuurlijk steeds meer opknappen. Nu de zomer steeds dichterbij komt, de dagen langer worden en de temperaturen oplopen is het moment aangebroken om ook daadwerkelijk met het huis zelf aan de slag te gaan. Het merendeel van de werkzaamheden willen we zelf gaan doen, maar een aantal klussen zullen we uitbesteden aan een aannemer. Dan moet je denken aan het weghalen van een dragende muur of het aanbrengen van een overdekte veranda / balkon. Twee grote klussen, die we in ieder geval zelf willen doen is het vervangen van het dak en het graafwerk rond het huis (aanbrengen drainage, plaatsen septic tanks en buizen). We hadden besloten om te beginnen met het dak. Het had net flink geregend, maar de weerverwachtingen voor die komende twee weken waren prachtig, dus gaan met die banaan. De tekeningen hadden we al gemaakt en we hadden ook al verschillende offertes opgevraagd voor het leveren van de materialen. Al het hout bestellen we bij één van de koorleden van Monique, die een houtzagerij

heeft. Het eerst wat moest gebeuren was het oude dak eraf halen. Het is dan altijd de vraag wat je aantreft. Hoe zit de boel constructief in elkaar en in welke staat verkeert alles? Het verwijderen van het oude dak duurde ongeveer twee dagen. Dat had sneller gekund, maar we wilden zoveel mogelijk oude dakpannen en panlatten bewaren, om later te gebruiken voor een afdakje links of rechts op het terrein. We hadden van verschillende mensen gehoord dat de toegangsweg wel een probleem zou kunnen worden, helemaal wanneer het net heeft geregend. Zelf hadden we het idee dat dit wel mee zou vallen, aangezien de weg vrij vlak is en ook weer niet zo slecht was. Het transport van de bouwmaterialen is niet gratis, dus hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk zaken te bestellen, die we in de komende maanden nodig hebben en die niet of nauwelijks zijn te vervoeren met onze eigen auto. De vrachtwagen die de boel kwam leveren

moest ook een kraan hebben, zodat de materialen voor het dak direct op het dak gezet konden worden. Je voelt hem natuurlijk al aankomen; de vrachtwagen was keurig op tijd, volledig afgekegd en dus ongelofelijk zwaar en de chauffeur had weinig tijd nodig om te bepalen dat hij de boel niet kon afleveren. Nou, dat was wel even schakelen, want we waren er helemaal klaar voor. Het weer zou prachtig worden en een paar dagen later zouden een aantal vrienden komen om ook een handje te helpen, maar je kunt er op dat moment niet zoveel mee, schakelen moet je. Plan B, o nee, er was geen plan B. Het was duidelijk; we moesten eerst iets aan de weg laten doen en dan opnieuw een

goede periode afwachten om de werkzaamheden te beginnen. Binnen een week hadden we iemand geregeld om de weg aan te pakken en was de weg klaar om bereden te worden door zware vrachtwagens. De weersverwachtingen waren niet geweldig, maar toch hebben we besloten om de vrachtwagens te laten komen afleveren. Eerst de bouwmaterialen en daarna het hout. Bizar wat een hoeveelheid aan materiaal er zowel op het dak als rond het huis werd afgeleverd. De eerste dag kwamen er twee vrachtwagens met bouwmaterialen en de tweede dag kwam het hout. Om er zeker van te zijn dat de vloer van het dak al die bouwmaterialen ook zou kunnen dragen hebben we op de eerste

verdieping twee steunen aangebracht. Het was nog een heel gepuzzel om alles op het dak kwijt te kunnen. Consequentie van alles op het dak hebben was in ieder geval dat we zeker wisten dat we alles minimaal drie keer in onze handen zouden hebben. Dat nadeel woog echter ruimschoots op tegen het deel voor deel omhoog brengen van al die materialen. Tijdens het afleveren van het hout moesten we de dakconstructie (de balken) direct in elkaar zetten, terwijl de balken in de kraan hingen, omdat de balken dusdanig zwaar waren dat dit op de hand eigenlijk ondoenlijk was. De chauffeur was zeer behendig met z'n kraan, dus dat was echt super. Al met al waren we daar alsnog meer dan een

halve dag mee bezig. Om deze klus te klaren hadden we een vriend gevraagd om die dag te komen helpen. Werken op het dak, lopend op de dakbalken, laverend tussen allerlei bouwmaterialen is gewoon gevaarlijk. Bij het monteren van één van de dakbalken verloor Hermando zijn evenwicht en lag hij bijzonder snel daarna op de vloer. Buiten een beschadigd echo, een blauwe kont en wat schrammen heeft hij daar gelukkig niets aan over gehouden, maar het was wel weer even een waarschuwing om vooral voorzichtig te zijn. De weerverwachtingen zagen er intussen een stuk beter uit en dat gaf wel rust. Het zal niemand verbazen, maar onze planning kwam volledig niet overeen met de werkelijkheid. We

dachten de klus te kunnen klaren in een dag of vier, maar het werden er uiteindelijk drie keer zoveel. Gedeeltelijk komt dit omdat we wat extra werkzaamheden hebben uitgevoerd, die we vooraf niet hadden voorzien en hier en daar liepen we ook gewoon te kneuzen, want we blijven immers toch amateurs. Zo hadden we het dak helemaal dicht getimmerd en kwamen we er achter dat we onder het dak nog 17 pakketten met dakpannen hadden liggen. Grootste oorzaak was echter een structurele zelfoverschatting in combinatie met een slecht ontwikkeld talent om de

omvang van de klussen in te schatten. Wellicht is dit maar goed ook, anders zouden we er waarschijnlijk nooit aan

beginnen. Tijdens de werkzaamheden op het dak kregen we ineens het bericht dat men het water kwam aansluiten. Aan de ene kant kwam dat natuurlijk helemaal niet uit, maar we hebben intussen ook wel geleerd dat je in Italië (en niet alleen in Italië) het ijzer moet smeden zolang het heet is, dus kom maar op. Er werd een gleuf gegraven, helemaal vanaf de boven weg naar ons huis en twee dagen later hadden we een water aansluiting. Monique heeft toen meteen een tijdelijk waterkraantje gemonteerd op de plek waar we in de toekomst een buitenkeuken willen realiseren. Echt helemaal super! Nu nog de aansluiting voor de

elektriciteit. we gaan er vanuit dat dit nog wel een maandje of zo kan gaan duren, als we geluk hebben. Intussen is het dak af en daar zijn we bijzonder blij mee. Zo'n klusje op het dak is niet prettig en is gewoon gevaarlijk, ook al gebruikte Hermando een veiligheidslijn. Ook fysiek was het zwaar. We hebben twee weken hard gewerkt, waarbij we lange dagen maakten en je merkt gewoon dat je dat niet gewend bent. Het belangrijkste is echter natuurlijk het resultaat en daar zijn we echt heel tevreden en trots over. Om onszelf te belonen en het lichaam wat te ontspannen zijn we een dagje naar een hotel geweest in San Remo aan de kust met een heerlijke spa. Daar waren we wel even aan toe en we vinden ook dat we dat hebben verdiend. Op naar de volgende klus,.... over een tijdje.

Ons Ski Avontuur

Casavabene ski avontuur - deel twee

Het is al weer meer dan drie jaar geleden dat we een eerste poging hebben gewaagd richting het skiën, althans iets wat daar op moest lijken (Verslag van ons eerste avontuur op de latten). We waren toen niet overtuigd, sterker nog we waren buitengewoon sceptisch. Feit is echter dat we op nog geen uur rijden verschillende skigebieden hebben liggen (Mondolé ski: de plaatsen Fabrosa Soprana, Prato Nevoso en Artesina). Het zou wel ongelofelijk cool zijn wanneer we daarvan zouden kunnen genieten.

We hadden het al een tijdje quasi in de planning staan om het nog een keer een kans te geven en nu moest het er dan eindelijk maar van komen. At the end of the day blijven we nog wel Nederlanders, dus zo'n experiment mag niet teveel kosten. Op internet hadden we gezien dat we in deze periode gebruik konden maken van speciale aanbiedingen (promotional season). Een skipas voor het hele gebied kwam voor 6 dagen op €81,- pp. en we hadden gezien dat we bij de verschillende skischolen een groepsles konden volgen, maandag tot vrijdag, elke dag twee uur, voor €91,- pp. Het huren van de skispullen kwam op €65,- voor 6 dagen. Alles bij elkaar zag dat er dus wel goed uit, in ieder geval geen reden om dit niet te gaan doen. Via het 

internet hebben we bij één van de skischolen een aanvraagformulier ingevuld om ons aan te melden voor de groepsles van de daarop volgende week. Toen we de volgende dag nog geen reactie hadden gehad, heeft Monique er maar even achteraan gebeld. De knul aan de andere kant van de lijn was allervriendelijkst en heeft onze namen genoteerd, dus goed geregeld. Ongeveer tien minuten later werden we terug gebeld door dezelfde vriendelijke knul die ons, enigszins voorzichtig vroeg hoe oud ze zijn; Monique en Hermando? Het bleek dat de groepslessen alleen voor kinderen zijn en toen wij vroegen of ze in deze groepjes ook kinderen en volwassenen mengden, werd ons nog voorzichtiger verteld dat ze dat niet doen. Heel grappig allemaal. Ze zullen zich daar op het kantoortje bij de skischool ook wel hebben vermaakt met dit gesprekje. We hebben toen besloten om elke dag (vijf dagen) een uurtje privéles te nemen, dan kwamen we nog steeds op ongeveer hetzelfde bedrag uit. Maandag, de eerste dag, het was prachtig weer, zijn we al op tijd naar Prato Nevoso gereden, zodat we op het gemak alles even konden regelen; de skipassen, de lessen en de skispullen. De skischoenen zaten nu een stuk beter dan de vorige keer dat we hebben geskied, al is het nog steeds bijzonder oncomfortabel. We hebben toen nog even de normale schoenen aangetrokken, zodat we nog even gemakkelijk ergens een broodje konden halen en een koffie konden doen. Toen waren we er helemaal klaar voor en moest het maar gebeuren.      

Toch nog enigszins met angst in de benen, maar ook weer niet vervelend. Onze skileraar 'Romano', die ook drie jaar geleden het geluk had om ons op z'n pad te treffen, was keurig op tijd en heeft met ons de eerste voorzichtige moves gemaakt. Dat ging allemaal wel lekker dus toen zijn we samen, via de lopende band, naar boven gegaan op het oefenveld. Dat ging eigenlijk allemaal best lekker, zonder te overdrijven natuurlijk en we vonden het ook gewoon erg leuk. Na de les zijn we nog een paar keer het oefenveld af geweest en je krijgt dan toch een beetje het misplaatste vertrouwen dat je er de volgende dag wel klaar voor zult zijn om de grote piste op te kunnen. Ook de tweede dag was het stralend weer. Gek genoeg moesten we in het begin toch weer even over een drempel. Het was echter wel lekker, maar niet zo goed dat we ook de grote piste op konden, dus gewoon lekker op het oefenveld gebleven. Dag drie, na twee afdalingen van het oefenveld vond Romano dat we er klaar voor waren om de piste af te gaan. Dat ging ook lekker en we hadden er allebei ook duidelijk lol in. De berg af skiën bleek echter lastiger dan gedacht. Met name Monique moest zich over een aantal angsten heen zetten, beginnend bij de lift omhoog, maar dat ging helemaal goed. We zijn vervolgens naar beneden gekomen, maar vraag niet hoe. Hermando ging vooruit en Monique is samen met Romano, lesje één op één zeg maar, naar beneden gegleden. De afdaling heeft ons beider zelfvertrouwen geen goed gedaan, maar toch zijn we die middag nog even doorgaan, maar dan wel op het oefenveld. Die avond begon Monique wat last te krijgen van haar linker knie, die bij één van de valpartijen een optater had gekregen. Dag vier is Hermando dan ook alleen gegaan, maar dat ging niet van harte. Op weg naar Prato Nevoso moest hij twee keer stoppen 

om te plassen. Dat zal de spanning wel zijn geweest. Na een paar afdalingen op het oefenveld is Hermando samen met Romano de berg af gegaan, nu voor hem een één op één les. Het ging duidelijk beter dan een dag eerder, al ging hij wel een paar keer spectaculair op z'n plaat. Gelukkig niets gebroken en heelhuids naar beneden gekomen. Na nog een afdaling van het oefenveld is hij toen naar Fabrosa Soprana gereden, omdat daar een afdaling is, die qua niveau net iets makkelijker is dan die in Prato Nevoso en dat klopte ook. In dit deel van het skigebied zijn de voorzieningen wat verouderd, maar nog steeds helemaal oké en ook de betreffende afdaling was inderdaad qua niveau net iets prettiger. De weersverwachtingen voor zaterdag waren niet al te best, veel sneeuw, dus die vrijdag zou de laatste dag worden. Op die vijfde dag had Monique wel een peptalk nodig om weer die kant op te gaan, maar we zijn samen gegaan en dat was maar goed ook. We hebben die laatste dag afgesloten op het oefenveld en dat was echt weer erg leuk. We kregen beiden weer het plezier van de eerste dagen terug en we gingen ook gewoon lekker en technisch beter naar beneden. Dat voel je en dat is goed voor het zelfvertrouwen, iets wat absoluut noodzakelijk is. Conclusie: we gaan het zeker nog een keer doen en dan het liefst weer een paar dagen achter elkaar. Misschien dit jaar nog en anders volgend jaar.   

Nieuwjaarsconcert 2017 in Murazzano

Het wordt intussen al een traditie: een mede door Monique georganiseerd en gegeven nieuwjaarsconcert in Murazzano. Dit jaar met als thema een eerbetoon aan Edith Piaf.  "Het ritme van de sferen: alles wat leeft pulseert" is de titel van het concert. Geloof het of niet maar Edith Piaf heeft haar roots in Murazzano. Dit feit zorgde ervoor dat het concert niet alleen in de lokale kranten onder de aandacht werd gebracht maar ook werd opgepikt door de nationale krant La Stampa en het regionale nieuws op tv. 

De inhoud van het artikel in de La Stampa van 27 december: "De ontdekking: De overgrootmoeder van Piaf werd geboren in Murazzano in de Langhe". De artiestennaam, 'Piaf' betekent in Parijs vrij vertaald "mus". Een afbeelding die zeer past bij de gestalte van de artiest. De artistieke carrière van de grote Edith Piaf is opgebloeid in de Franse hoofdstad, maar de oorsprong ligt in de Langhe.
Een "vondst" van een expert in de antropologie, Alessandra Abonna, meer specifiek in de Noord-Afrikaanse en Midden-Oosterse muziek en cultuur. Uit haar onderzoek bleek dat de grootmoeder aan de moederskant van "mus"  werd geboren in Murazzano, "de hoofdstad" van de Alta Langa. En dit jaar, heeft de gemeente Murazzano besloten als eerbetoon een concert te wijden  aan Edith op 1 Januari 2017, om 18.30 uur, in het Santuario Madonna di Hall.
"Ik ben altijd gepassioneerd geweest over Edith's stem, legt Alessandra Abonna uit - Een kracht om naar te luisteren en dan nog het uitzonderlijke levensverhaal. Op Arabische websites werd de Marokkaanse afkomst beschreven en ik overtuigde mezelf om meer onderzoek te doen naar de oorsprong. Ik ben begonnen met een aantal genealogische sites, waarmee ik de familie heb gereconstrueerd. De in Murazzano geboren overgrootmoeder Margherita Bracco trouwde met de Marokkaanse acrobaat, Said Ben Mohamed. Uit hen kwam de grootmoeder Emma voort. Margherita, de overgrootmoeder werd in Parijs geregistreerd met als beroep straatverkoper en straatartiest. De officiële bevestiging komt ook uit parochieregisters van Murazzano; Margherita Bracco, geboren op 30 augustus 1830.

Gezien de hoeveelheid aan publiciteit en onze eigen inspanningen via Facebook en het ophangen van posters, maakten we onderling grapjes als; 'ze zullen wel verkeersregelaars moeten gaan inzetten'. Die avond reden we het dorp en ...., inderdaad verkeersregelaars. In de afgelopen jaren heeft Monique al een hele reeks concerten georganiseerd en deze werden ook allemaal goed bezocht, maar nu was het toch wel even wat anders. Ruim voor het concert moest gaan beginnen was er al een grote groep mensen aanwezig in de kerk en tegen de tijd dat het concert moest gaan beginnen waren ook de zijpaden gevuld. In tegenstelling tot wat normaal gebruikelijk is begon het concert exact op tijd. Dat is, de burgemeester begon stipt om half negen met zijn openingspraatje. Fantastisch dat er zoveel mensen zijn gekomen. Lijkt ons een goed idee om dit werkelijk een traditie te laten worden.


1 januari 2017 in het Santuario Madonna d'Hall van Murazzano 
Isa Gonella (Zang)
Monique Hofman (Piano en zang)
Pier Renzo Ponzo (klarinet)
Federico Boglio (toetsen)