Lieve familie,
vrienden en andere belangstellenden,
Er zijn maar weinig mensen op de wereld te vinden die zich bij
het begin van het nieuwe jaar hadden bedacht dat de wereld er binnen een paar
maanden volledig anders uit zou komen te zien.
We waren op dat moment nog volledig
onwetend over wat er zich in China afspeelde. Ergens eind januari kwam het
coronavirus iets meer in beeld, maar zoals de meeste mensen dachten ook wij dat
het een wat extremere vorm van griep was en dat het allemaal wel mee zou
vallen. Om onszelf maakten we ons geen zorgen en we stonden er niet bij stil
wat de impact zou kunnen zijn voor de zwakkeren in de samenleving. Het is
misschien niet heel sympathiek, maar je bekijkt de wereld in eerste instantie
toch vanuit je eigen blikveld. Begin
februari zijn we nog een dagje naar Turijn geweest om daar deel te nemen aan
een maandelijks terugkerend evenement; Occitaans (volks) dansen op het Piazza
Reale. Eenmaal terug in Murazzano bedachten we ons dat het wellicht niet zo
verstandig was geweest dat we een aantal boodschapjes hadden gedaan bij een
Chinese winkel in Turijn. Nog niet een paar weken later bleken de Italianen de
nieuwe Chinezen te zijn. In grote delen van Noord Italië greep het coronavirus in
een razend tempo om zich heen en overal in de wereld waar het coronavirus
opdook was er een Italiaanse link te vinden.
Als we nu terugkijken op de afgelopen maanden dan zien we grote overeenkomsten met de fasen van het rouwproces (ontkenning, boosheid, het gevecht, de depressie en de aanvaarding), alleen lijken de fasen zich bij ons niet geheel in die volgorde af te spelen. Ze lopen eerder steeds door elkaar heen. Het is een onwerkelijke situatie en tegelijk ook weer volledig niet. Hoe tastbaar wil je het hebben? We mogen alleen de straat op, om noodzakelijke inkopen te doen en dan ook werkelijk in je eentje; alle bedrijven en scholen zijn gesloten; in het straatbeeld zien we intussen dat de meeste mensen een mondkapje dragen en misschien nog wel het moeilijkste: de onzekerheid. Onzekerheid over het hoe en wanneer de maatregelen versoepeld gaan worden, of we gasten kunnen ontvangen en of deze
gasten tegen die tijd überhaupt nog wel zin hebben om te komen? We zijn er nog steeds van overtuigd dat de boel ergens wel weer op gang moet gaan komen, al was het maar omdat de mensen de lockdown wel zat beginnen te raken. We denken dit seizoen nog wel iets aan inkomsten te kunnen genereren, maar natuurlijk houden we ook rekening met het ergste. Voordeel van de lockdown is dat we ook praktisch niets uitgeven en dat is ook welnodig, wanneer we het komende jaar
zouden moeten overbruggen zonder inkomsten. We hebben
de afgelopen periode van
zowel familie en vrienden maar ook van(oud) gasten veel betrokken berichtjes
ontvangen en velen boden ons zelfs financiële steun aan. We waarderen dat
ongelofelijk en we hopen toch sterk dat we dat laatste niet nodig zullen
hebben. We hebben er alle vertrouwen in dat we er linksom of rechtsom wel voor
zorgen dat het goed komt en er is niets mis mee om de broekriem eens flink aan
te halen. Ondanks alle misère realiseren we ons dat we het nog steeds erg goed hebben.
Een
prettige ontwikkeling in de huidige situatie is dat we in de afgelopen weken weer
in contact zijn gekomen met mensen met wie we, om wat voor reden dan ook al
heen lang geen contact meer
hadden. Waarschijnlijk is iedereen binnen no time
weer terug in z’n oude routine, maar wellicht ontstaat er vanuit de coronacrisis
ook iets moois, nieuwe inzichten of initiatieven. Ook nu zijn er maar weinig
mensen die goed overzien welke blijvende impact de huidige gebeurtenissen
zullen hebben op de directe en verre toekomst. Voor ons, hier op de berg in
Murazzano zal dat niet zo groot zijn, maar dat gaan we meemaken. Zo gauw het
kan pikken we de draad weer op en in de tussentijd vermaken we ons nog steeds prima.
Net voor de hele boel op slot ging hebben we een grote hoeveelheid materialen
laten bezorgen, waardoor we gewoon door konden gaan met het bouwen van muurtjes,
het leggen van straatjes en het verder verfraaien van Casa Rea. Ook bij Casavabene zijn we
nu elke week te vinden (met een speciale ontheffing op zak), want alles staat
in bloei en het gras moet al weer wekelijks gemaaid worden, ook al zijn er nog
geen gasten.
Groeten
uit Murazzano en blijf veilig!, Monique en Hermando
