Dit
jaar waren we met Kerst "gewoon" in Italië. Dat was voor de eerste keer, want in
de voorgaande jaren zijn we in de winter nog naar Nederland gegaan om bij te
klussen. Vorig jaar zijn we de winter voor het eerst in Italië gebleven, maar hebben
we Kerst en Oud en Nieuw doorgebracht met de familie in Nederland. Monique
voelde nu sterk de behoefte om dit jaar met Kerst thuis te zijn Het hele jaar door
speelt ze het orgel in de kerk, maar tot
nu toe was ze er op het moment suprême steeds niet bij. Daarbij komt dat zij
dit jaar de koorleden enthousiast heeft weten te maken om koorrepetities te
houden en dan is het natuurlijk helemaal leuk om met Kerst het resultaat van
hun inspanningen te laten horen. Buiten het houden van repetities is Monique
erin geslaagd om veel nieuwe en vooral jongere koorleden aan te trekken bij het
koor. Dat was ook wel nodig want het koor had sterk te leiden onder vergrijzing.
Dat geldt trouwens niet alleen voor het koor, dat gaat ook op voor ons dorp
Murazzano en meer concreet onze directe buren. De jongeren trekken weg uit het
dorp naar de grote steden en dan met name Turijn. Wat overblijft zijn de vele
kleine boeren bedrijven, gerund door stokoude boertjes, zonder kinderen die het
bedrijf willen over nemen. De gemiddelde leeftijd van onze buren ligt zo rond
de 75 jaar en je vraagt af hoe dat verder gaat. Hebben we over een jaar of tien
gewoon bijna geen buren meer en alleen nog maar leegstaande boerderijen? Ik kan
mij voorstellen dat dit in andere regio’s van Italië een nog groter probleem
is.
Op
nieuwjaarsdag heeft Monique in het Santuario van Murazzano een
nieuwjaarsconcert gegeven. Zij speelt de piano en begeleidt een sopraan uit het
dorp met wie ze intussen al meerder optredens heeft gehad. De kerk zat bijna
helemaal vol en na het concert was er een borrel en een hapje, georganiseerd
door de gemeente. Het is erg leuk om op deze manier een bijdrage te leveren aan
het dorp en helemaal om zo te beginnen aan het nieuwe jaar.
