zondag 23 december 2018

Integratie

Toen wij aan ons Italië avontuur begonnen hadden we geen grote ideeën over hoe we ons leven in Italië en binnen de gemeenschap zouden gaan vormgeven. We hadden eigenlijk nergens echt grote ideeën over of verwachtingen van. Wat we wilden, wat we zochten was een ander leven, een andere levensstijl en we stonden open voor alles wat er op ons pad ging komen. Waar we in Nederland eigenlijk geen behoefte hadden aan contact met de buren, vonden we het hier juist bijzonder prettig om met iedereen die dat wilde een relatie op te bouwen. Vanaf het begin voelde alles wat we deden heel natuurlijk en heel normaal, ook al was alles nieuw voor ons. Het kopen van een huis in het buitenland, het verbouwen, met alles wat daarbij komt kijken, het slapen in een caravan, zonder voorzieningen, maar ook het gewoon zijn in een ander land. Onze lijfspreuk was: we gaan het zien, wat zoveel betekent als; we doen wat we kunnen om ons avontuur te laten slagen, maar we houden
er sterk rekening mee dat dit wellicht niet zo zal zijn. Intussen zijn we 10 jaar verder en eigenlijk zitten we er nog steeds op dezelfde manier in. Wat we na 10 jaar in ieder geval kunnen stellen is dat ons leven in Italië en meer specifiek in ons dorp Murazzano bijzonder prettig is en we beiden erg gelukkig zijn met de keuze om dit avontuur te ondernemen. We voelen ons beiden echt onderdeel uitmaken van de gemeenschap, al doen we dat ieder op ons eigen manier. Zo voel ik bijna geen behoefte om sociaal actief te zijn en Monique juist wel. Van Monique kunnen we gerust stellen dat zij super geïntegreerd is en ik ben dat duidelijk niet. Niet in de laatste plaats omdat ik na 10 jaar nog steeds de taal niet beheers en daar zijn geen excuses voor te bedenken.
Natuurlijk red ik mij wel, maar niet op een niveau waarbij je werkelijk een goed gesprek kunt voeren. Nou heb ik die behoefte ook niet, maar toch. Natuurlijk moet ik daar iets aan doen. Nu echt..... Buiten meer aanleg, kan ik niet anders zeggen dan dat Monique vanaf dag één fanatiek bezig was met het zich eigen maken van de taal. Het feit dat zij sociaal actief is in het dorp, maar ook met haar koor heeft ervoor gezorgd dat zij intussen bijzonder goed Italiaans spreekt. In het dorp zijn we bekend als Monica en de man van Monica, dat zegt genoeg. Toch voel ook ik mij echt deel uitmaken van het dorp, het is mijn dorp en ik ben trots op mijn dorp. Ik vind het leuk dat we op onze manier iets bijdragen aan de gemeenschap en we hebben ook het gevoel dat dit wordt gewaardeerd. Buiten het feit dat we economisch iets toevoegen aan het dorp zitten we in de zomer geregeld als vrijwilliger als torenwacht bij de middeleeuwse toren van Murazzano, helpt Monique nu al jaren bij het organiseren van de kinderspeelweken en werkt zij daar ook aan mee als begeleider en last but not least hebben we dit jaar voor de tweede keer een muziekreeks georganiseerd; Pomeriggi in Musica








Vijf concerten op vijf zondagen op rij in de periode juli-augustus in één van de prachtige kerken van Murazzano. Iedereen was erg enthousiast en dus gaan we ook in 2019 weer een editie van Pomeriggi in Musica organiseren, Monique heeft het programma al bijna geheel rond. Het kan ook te gek worden, wat betreft de integratie. Zo werd Monique eerder dit jaar gevraagd of zij er oren naar had om plaats te nemen in de gemeenteraad. Natuurlijk vond zij dat een hele eer, maar om een aantal redenen heeft zij daar toch echt nee op geantwoord. In zo'n dorp speelt van alles onder de oppervlakte, relaties tussen personen en families, zaken die in het verleden niet helemaal lekker zijn afgehandeld, daar willen we eigenlijk verre van blijven. We kunnen nu lekker onze eigen dingen doen en dat is prima zo. Grappig genoeg werd zij afgelopen week door een rivaliserende groep mensen, die dit jaar ook deel willen gaan nemen aan de verkiezingen, ook gevraagd of zij namens hen in de gemeenteraad wil. Hilarisch gewoon. Wat we zelf het toppunt van integratie vinden is het feit dat we sinds kort op Occitaans dansen zitten. Jawel, volksdansen. Zeker niet cool, maar wel erg leuk! Op oudejaarsavond gaan we 2018 ook al dansend afsluiten en dansend het nieuwe jaar in. 








zondag 15 april 2018

Niet gehinderd door enige kennis

Het afgelopen jaar hebben we gestaag vorderingen gemaakt bij de verbouwing van het huisje in Murazzano. Natuurlijk zorgde het winterse weer er geregeld voor dat we niet aan het klussen waren, maar vaker nog hadden we toch moeite om aan de slag te gaan. Tot voor kort waren de uit te voeren werkzaamheden ook niet erg bevredigend. We hadden vaak eerder het gevoel dat we aan het afbreken

waren, dan dat we iets opbouwden. Veel van wat gedaan moest worden zit later weggewerkt in de muren en/of vloeren (leidingen, elektriciteit). De laatste paar weken zijn we echter begonnen met klusjes die je kunt scharen onder de categorie afbouwklusjes, waarbij je ook werkelijk iets ziet veranderen en de boel mooier wordt. Door het bouwen van een paar muurtjes heeft het huis intussen redelijk z'n uiteindelijke vorm gekregen (intern) en wordt het steeds duidelijker hoe het eindresultaat eruit zal komen te zien.

Mensen zeggen ons vaak dat ze zoveel bewondering voor ons hebben, voor het feit dat we alles zelf doen. Wat knap dat we dat kunnen en dat we dat durven. Zelf ervaren we dat toch iets anders. Dat we alles zelf doen is eerder geboren uit armoe, want we hebben het geld niet om het te laten doen. Het kunnen en durven is eerder een kwestie van "gewoon" doen. Daarin worden we niet gehinderd door enige kennis of ervaring. Elke klus begint met het nadenken over hoe dit aan te pakken. In ons geval is deze fase in het bouwproces ook meteen de langste fase. De kennis moeten we zien te vinden bij anderen en/of op het internet. Klus van de komende week: ramen plaatsen. Hiervoor hebben we de kennis vergaart bij onze nieuwe beste vriend Dennis.

Dennis plaatst op Youtube filmpjes, waarin hij helder uitlegt hoe je allerhande klussen moet uitvoeren. Bedankt Dennis! Na het bekijken van filmpjes, zoals met Dennis, het lezen van verschillende instructies en het praten met anderen is het tijd om zelf te bepalen hoe de klus uit te voeren. En dan is het tijd van denken voorbij en is het tijd om te doen!

De door ons bestelde ramen zijn deze week aangekomen vanuit Polen. We dachten deze, samen met de chauffeur wel even uit te laden,
maar voor de zekerheid hadden we toch nog even een vriend gevraagd om te helpen. Nou, hij is niet voor niets gekomen. Bizar hoe zwaar die ramen zijn. Deuren van 1 bij 2 meter, drie dubbel glas, natuurlijk is dat zwaar, maar zo zwaar?! Stap één is gezet, de ramen zijn geleverd. We hebben intussen drie ramen geplaatst en we beginnen al wat handigheidjes te ontwikkelen. Tegen de tijd dat alle ramen erin zitten zijn we daar waarschijnlijk redelijk handig in. Dat geldt eigenlijk voor al onze klusjes. Tegen de tijd dat we klaar zijn, kunnen we het ook 😅

woensdag 7 februari 2018

Monique's horror verjaardag

Jarige job bij sos-paal
Maandag 5 februari 2018 is een dag die wij niet snel zullen vergeten en dat is niet omdat Monique die dag jarig was. Wel is het zo dat het feit dat Monique die dag jarig was de gebeurtenissen van die dag nog bizarder maakten. Na een kort, maar zeer prettig verblijf bij vrienden in Basel, gingen wij kort na het ontbijt op weg naar huis.  In de auto op je verjaardag is natuurlijk niet geweldig, maar tot zover was alles nog goed. Er was bij het ontbijt zelfs gezorgd voor een klein taartje voor de jarige job en we waren lekker op tijd op pad. Ongeveer na een uurtje rijden hoorden we ineens en raar geluid vanonder de motorkap. We hadden geen idee wat het was, maar het was ons wel duidelijk dat het niet goed was. Op dat moment reden we net een tunnel in, dus direct stoppen was geen optie. Gelukkig had de auto, toen deze er echt mee ophield, nog voldoende vaart om nog net uit de tunnel te rollen en konden we de auto relatief veilig aan de kant zetten. Eenmaal aan de kant hebben we even onder de motorkap gekeken. Er was niets raars te zien, maar er zat ook geen beweging meer in. Er zat niets anders op dan via een sos-paal om hulp te vragen. Na ongeveer een half uur werden we weggesleept naar de dichtstbijzijnde garage in Sursee. Eerste vraag: wie betaald de sleepwagen? Wij, maar dat krijgen we terug van onze verzekering. Tweede vraag: watskebeurt? Belangrijker nog: kan het verholpen worden, wat gaat dat kosten en hoe lang gaat dat duren? Het
Jarige job aan de chocomel
garagebedrijf had een paar uur nodig om vast te stellen wat er aan de hand was, dus hebben wij een wandeling gemaakt in en om Sursee. We zaten net aan de warme chocolademelk toen we werden gebeld door de garage. We hadden intussen al een beetje lopen speculeren wat er zoal aan de hand kon zijn en we hadden onszelf al psychisch voorbereid op een schade van omstreeks de 2000 euro. Het garagebedrijf wist ons echter te melden dat een reparatie ongeveer 8000 Franken (ca. 7000 euro) ging kosten en ongeveer een week in beslag zou nemen. Wat er op dat moment door ons heen ging is wellicht nog het best te omschrijven als een combinatie van shock, ongeloof en vertwijfeling. In deze staat moesten we gaan beslissen wat verder te doen? Het was zo'n typisch moment van "even" schakelen. Het was duidelijk dat we vanuit de verzekering niets hoefden te verwachten en het was ons ook helder dat we de auto niet zouden laten repareren in Zwitserland. Na
Jarige job naar Milaan
contact te hebben gehad met onze automonteur in Italië hebben we alle opties, zo goed en kwaad als dat kon, op een rij gezet en hebben we besloten te gaan voor de minst slechte optie; auto naar Italië brengen en motor repareren. We zijn toen direct vertrokken richting Italië. Gelukkig had Sursee een treinstation en na een treinreis van ruim acht uur kwamen we die avond nog tot aan Mondovi. Onze buurman Beppe kwam ons daar ophalen, echt super lief. We wisten dat het die dag ervoor al gesneeuwd had en dat het ook die maandag nog verder zou sneeuwen. Normaal gesproken moet dat echter geen groot probleem zijn, ware het niet dat Beppe ons tijdens de rit wist te melden dat hij zijn winterbanden niet op de auto had zitten en hij verder vergeten was om zijn sneeuwkettingen in de auto te leggen. Het eerste deel van de rit was geen probleem, maar hoe dichter we bij Murazzano kwamen en dus hoe verder we de berg op reden hoe slechter de
Jarige job in de sneeuw
condities werden en hoe minder grip Beppe had. Het was het tweede moment op de dag dat we serieus gevaar liepen om niet ongeschonden door de dag te komen. Op ca. zes kilometer voor ons huis hebben we de auto aan de kant gezet. 
De laatste paar uren van Monique's verjaardag hebben we lopend door de sneeuw doorgebracht, maar toen waren we dan eindelijk thuis, opgelucht en in goede gezondheid. We hebben de houtkachel aangestoken, een flesje wijn geopend en toen vond Joep het tijd om zeer hard geknuffeld te worden. Een verjaardag om nooit te vergeten, .... of juist wel.

In de tussentijd hebben we nogmaals onze opties doorgenomen en hebben we besloten dat de auto wordt opgehaald in Zwitserland en dat onze monteur er een andere (tweedehands) motor in gaat zetten. De kosten kunnen we gelukkig dragen, maar het afmaken van het nieuwe huisje zal waarschijnlijk nog net iets langer gaan duren.