zaterdag 25 maart 2017

CasaRea: Het echte werk is begonnen

De afgelopen maanden zijn we beetje bij beetje begonnen met klussen bij onze nieuwe aanwinst, een klein huisje, direct onder de begraafplaats in Murazzano. We hebben het huisje ook al een naam gegeven; CasaRea (het adres is Frazione Rea 5a). We zijn begonnen met buiten spelen,
dat wil zeggen werken op het terrein. De toegangsweg vrij maken, het snoeien van alle bomen en het bevrijden van alle bomen en struiken van de o zo vervelende klimop. Verder hebben we het huis helemaal leeg gehaald en de oude kozijnen, die nog in het huis zaten eruit gehaald. Bizar wat we allemaal al verbrand hebben. In de tussentijd hebben we de aanvragen ingediend voor een wateraansluiting en stroom, waarbij er rekening mee houden dat dit wel even kan duren. Onder het motto: ik besta, hebben we een brievenbus gepland. Water en elektriciteit waren er nog niet, maar post kunnen we ontvangen! We hebben werkelijk genoten van het buiten spelen. We hadden fantastisch weer en het was gewoon lekker om fysiek bezig te zijn in een prachtige omgeving en we zagen de boel natuurlijk steeds meer opknappen. Nu de zomer steeds dichterbij komt, de dagen langer worden en de temperaturen oplopen is het moment aangebroken om ook daadwerkelijk met het huis zelf aan de slag te gaan. Het merendeel van de werkzaamheden willen we zelf gaan doen, maar een aantal klussen zullen we uitbesteden aan een aannemer. Dan moet je denken aan het weghalen van een dragende muur of het aanbrengen van een overdekte veranda / balkon. Twee grote klussen, die we in ieder geval zelf willen doen is het vervangen van het dak en het graafwerk rond het huis (aanbrengen drainage, plaatsen septic tanks en buizen). We hadden besloten om te beginnen met het dak. Het had net flink geregend, maar de weerverwachtingen voor die komende twee weken waren prachtig, dus gaan met die banaan. De tekeningen hadden we al gemaakt en we hadden ook al verschillende offertes opgevraagd voor het leveren van de materialen. Al het hout bestellen we bij één van de koorleden van Monique, die een houtzagerij
heeft. Het eerst wat moest gebeuren was het oude dak eraf halen. Het is dan altijd de vraag wat je aantreft. Hoe zit de boel constructief in elkaar en in welke staat verkeert alles? Het verwijderen van het oude dak duurde ongeveer twee dagen. Dat had sneller gekund, maar we wilden zoveel mogelijk oude dakpannen en panlatten bewaren, om later te gebruiken voor een afdakje links of rechts op het terrein. We hadden van verschillende mensen gehoord dat de toegangsweg wel een probleem zou kunnen worden, helemaal wanneer het net heeft geregend. Zelf hadden we het idee dat dit wel mee zou vallen, aangezien de weg vrij vlak is en ook weer niet zo slecht was. Het transport van de bouwmaterialen is niet gratis, dus hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk zaken te bestellen, die we in de komende maanden nodig hebben en die niet of nauwelijks zijn te vervoeren met onze eigen auto. De vrachtwagen die de boel kwam leveren
moest ook een kraan hebben, zodat de materialen voor het dak direct op het dak gezet konden worden. Je voelt hem natuurlijk al aankomen; de vrachtwagen was keurig op tijd, volledig afgekegd en dus ongelofelijk zwaar en de chauffeur had weinig tijd nodig om te bepalen dat hij de boel niet kon afleveren. Nou, dat was wel even schakelen, want we waren er helemaal klaar voor. Het weer zou prachtig worden en een paar dagen later zouden een aantal vrienden komen om ook een handje te helpen, maar je kunt er op dat moment niet zoveel mee, schakelen moet je. Plan B, o nee, er was geen plan B. Het was duidelijk; we moesten eerst iets aan de weg laten doen en dan opnieuw een

goede periode afwachten om de werkzaamheden te beginnen. Binnen een week hadden we iemand geregeld om de weg aan te pakken en was de weg klaar om bereden te worden door 
zware vrachtwagens. De weersverwachtingen waren niet geweldig, maar toch hebben we besloten om de vrachtwagens te laten komen afleveren. Eerst de bouwmaterialen en daarna het hout. Bizar wat een hoeveelheid aan materiaal er zowel op het dak als rond het huis werd afgeleverd. De eerste dag kwamen er twee vrachtwagens met bouwmaterialen en de tweede dag kwam het hout. Om er zeker van te zijn dat de vloer van het dak al die bouwmaterialen ook zou kunnen dragen hebben we op de eerste
verdieping twee steunen aangebracht. Het was nog een heel gepuzzel om alles op het dak kwijt te kunnen. Consequentie van alles op het dak hebben was in ieder geval dat we zeker wisten dat we alles minimaal drie keer in onze handen zouden hebben. Dat nadeel woog echter ruimschoots op tegen het deel voor deel omhoog brengen van al die materialen. Tijdens het afleveren van het hout moesten we de dakconstructie (de balken) direct in elkaar zetten, terwijl de balken in de kraan hingen, omdat de balken dusdanig zwaar waren dat dit op de hand eigenlijk ondoenlijk was. De chauffeur was zeer behendig met z'n kraan, dus dat was echt super. Al met al waren we daar alsnog meer dan een

halve dag mee bezig. Om deze klus te klaren hadden we een vriend gevraagd om die dag te komen helpen. Werken op het dak, lopend op de dakbalken, laverend tussen allerlei bouwmaterialen is gewoon gevaarlijk. Bij het monteren van één van de dakbalken verloor Hermando zijn evenwicht en lag hij bijzonder snel daarna op de vloer. Buiten een beschadigd echo, een blauwe kont en wat schrammen heeft hij daar gelukkig niets aan over gehouden, maar het was wel weer even een waarschuwing om vooral voorzichtig te zijn. De weerverwachtingen zagen er intussen een stuk beter uit en dat gaf wel rust. Het zal niemand verbazen, maar onze planning kwam volledig niet overeen met de werkelijkheid. We
dachten de klus te kunnen klaren in een dag of vier, maar het werden er uiteindelijk drie keer zoveel. Gedeeltelijk komt dit omdat we wat extra werkzaamheden hebben uitgevoerd, die we vooraf niet hadden voorzien en hier en daar liepen we ook gewoon te kneuzen, want we blijven immers toch amateurs. Zo hadden we het dak helemaal dicht getimmerd en kwamen we er achter dat we onder het dak nog 17 pakketten met dakpannen hadden liggen. Grootste oorzaak was echter een structurele zelfoverschatting in combinatie met een slecht ontwikkeld talent om de
omvang van de klussen in te schatten. Wellicht is dit maar goed ook, anders zouden we er waarschijnlijk nooit aan
beginnen. Tijdens de werkzaamheden op het dak kregen we ineens het bericht dat men het water kwam aansluiten. Aan de ene kant kwam dat natuurlijk helemaal niet uit, maar we hebben intussen ook wel geleerd dat je in Italië (en niet alleen in Italië) het ijzer moet smeden zolang het heet is, dus kom maar op. Er werd een gleuf gegraven, helemaal vanaf de boven weg naar ons huis en twee dagen later hadden we een water aansluiting. Monique heeft toen meteen een tijdelijk waterkraantje gemonteerd op de plek waar we in de toekomst een buitenkeuken willen realiseren. Echt helemaal super! Nu nog de aansluiting voor de
elektriciteit. we gaan er vanuit dat dit nog wel een maandje of zo kan gaan duren, als we geluk hebben. Intussen is het dak af en daar zijn we bijzonder blij mee. Zo'n klusje op het dak is niet prettig en is gewoon gevaarlijk, ook al gebruikte Hermando een veiligheidslijn. Ook fysiek was het zwaar. We hebben twee weken hard gewerkt, waarbij we lange dagen maakten en je merkt gewoon dat je dat niet gewend bent. Het belangrijkste is echter natuurlijk het resultaat en daar 
zijn we echt heel tevreden en trots over. Om onszelf te belonen en het lichaam wat te ontspannen zijn we een dagje naar een hotel geweest in San Remo aan de kust met een heerlijke spa. Daar waren we wel even aan toe en we vinden ook dat we dat hebben verdiend. Op naar de volgende klus,.... over een tijdje.